Kronikarz a historyk Atuty i słabości regionalnej historiografii

Liswarty i Prosny. Pruska strona linii granicznej (wewnętrzna granica
rejencji Poznań, Wrocław i Opole) jest tylko potwierdzona na krótkich
odcinkach linią Nysy“ 39 .
J. Partsch bardzo precyzyjnie wydziela jednak już nie tylko znacznie
prostsze do zdefiniowania granice polityczne, ale także stara się o uzasadnienie
tego nowego od XVIII w. podziału w oparciu o granice geograficzne.
Bez trudu wytycza granice naturalne: na południu – pasmo
Sudetów wschodnich i Beskidów, a na wschodzie – Jura Krakowsko­
­Częstochowska. Wyraźnie ma problemy z ustaleniem naturalnej granicy
geograficznej na zachodzie. W tym przypadku odwołuje się ponownie
do historycznej Przesieki, która w XV w. miała być podstawą do ukształtowania
odrębno ci tego regionu. Rekonstruuje ją w pasie lasów, które
jego zdaniem odcinają region opolski (używa takiego wła nie terminu –
Oppelner Gebiet) od Śląska Średniego, ciągnąc się wzdłuż prawego
brzegu Nysy Kłodzkiej, a potem lewego brzegu Stobrawy. Olbrzymie
problemy występują też dla niego w definiowaniu geograficznej granicy
północnej Górnego Śląska, którą postrzega w dolinie rozciągającej się
pomiędzy górnym biegiem Widawy i rzeką Prosną. Obszar wewnątrz
tak zarysowanych granic okre la Partsch nazwą „Górny Śląsk“, która
w tym szerokim rozumieniu obejmuje 18000 tys. km 2 40 .
39 F. Triest, Topographisches…, s. 18.
40 J. Partsch, Schlesien…, s. 3­4.
Współczesno ć
Ryszard Kaczmarek
Krzysztof Nowak
Pojęcie i granice
Górnego Śląska
w ujęciu
historiograficznym