Kronikarz a historyk Atuty i słabości regionalnej historiografii

W latach 1950­1975 obszary górno ląskie wchodziły w skład dwóch
województw: katowickiego (9,5 tys. km 2 ) i opolskiego (9,5 tys. km 2 ),
które łącznie w 1965 r. zamieszkiwało 4,5 mln mieszkańców (katowickie
– 3,5 mln, opolskie – 1 mln). To pierwsze obejmowało 14 powiatów,
z tego dwa z dawnego województwa wrocławskiego (brzeski
i namysłowski), oraz 12 z dawnego województwa ląskiego (głubczycki,
grodkowski, kluczborski, kozielski, krapkowicki, niemodliński, nyski,
oleski, opolski, prudnicki, raciborski i strzelecki) oraz cztery miasta
wydzielone (Opole, Brzeg, Nysa i Racibórz). Województwo katowickie
składało się z 14 powiatów (będziński, bielsko­bialski, cieszyński, częstochowski,
gliwicki, kłobucki, lubliniecki, myszkowski, pszczyński,
rybnicki, tarnogórski, tyski, wodzisławski i zawierciański) oraz 19 miast
wydzielonych (Katowice, Będzin, Bielsko­Biała, Bytom, Chorzów, Cieszyn,
Czeladź, Częstochowa, Dąbrowa Górnicza, Gliwice, Mysłowice,
Ruda Śląska, Rybnik, Siemianowice Śląskie, Sosnowiec, Świętochłowice,
Tychy, Zabrze i Zawiercie). Do województwa katowickiego przyłączono
niemieszczące się w historycznych granicach Górnego Śląska powiaty
z byłego zaboru rosyjskiego (myszkowski, kłobucki i częstochowski)
oraz okolice Białej z dawnej Galicji (miasto Bielsko połączono z miastem
Biała w 1951 r.).
Kolejny podział administracyjny, obowiązujący od 1 VI 1975 do
końca 1998 r., doprowadził do jeszcze większego poszatkowania historycznej
górno ląskiej dzielnicy. Utworzono wówczas aż trzy woje­
Współczesno ć
Ryszard Kaczmarek
Krzysztof Nowak
Pojęcie i granice
Górnego Śląska
w ujęciu
historiograficznym