Kronikarz a historyk Atuty i słabości regionalnej historiografii

„Śląsk Górny jest najznaczniejszym z krajów, które nie wchodziły do
Państwa Polskiego w 1772 r., a którego przyłączenia teraz Polska żąda.
Śląsk należał do Polski od początku jej istnienia do XIV w., w którym
jego książęta z polskiego domu Piastów uznali zwierzchnictwo króla
czeskiego, a później cesarstwa niemieckiego. Od XIV w. Śląsk ulegał
stopniowej germanizacji, której oprzeć się potrafiły tylko Księstwo
Cieszyńskie, Śląsk Górny (Regencja Opolska) i kilka powiatów Śląska
Średniego (Regencja Wrocławska). […] Czę ć Śląska Pruskiego, którą
Polska rewindykuje, zawiera Regencję Opolską, z wyjątkiem powiatów
Nisskiego­Grotkowskiego, czę ci Niemodlińskiego, Prudnickiego,
dalej powiaty Namysłowski i Sycowski, oraz czę ć powiatu Milickiego
regencji Wrocławskiej. Terytorium to obejmuje 12 000 km 2 i 2 100 000
mieszkańców (1910), z których według oficjalnej statystyki pruskiej
67% stanowią Polacy. W rzeczywisto ci procent Polaków jest o wiele
większy; w czę ci rodkowej i wschodniej tego terytorium dosięga
90%” 22 . Śląsk Cieszyński we wspomnianej nocie traktowano odrębnie,
nie uznając go za czę ć Górnego Śląska. Pod pojęciem Śląsk Cieszyński
rozumiano wyłącznie czę ć dawnego Księstwa Cieszyńskiego. Polskie
aspiracje w tej mierze nie obejmowały, „ze względu na stosunki
narodowo ciowe“, powiatu frydeckiego należącego do tego Księstwa:
22 Nota w sprawie granic zachodnich Państwa Polskiego złożona przez R. Dmowskiego
3 marca 1919, (w:) S. Szpotański, Sprawa…, s. 65.
Współczesno ć
Ryszard Kaczmarek
Krzysztof Nowak
Pojęcie i granice
Górnego Śląska
w ujęciu
historiograficznym