Kronikarz a historyk Atuty i słabości regionalnej historiografii

Elżbieta Wilamowska pisała, że ten tytuł „doskonale odbija tre ć i przede
wszystkim budowę dziełka” 33 . Ten aspekt praktyczny to także ułatwienie
odróżnienia tej kroniki od innych kronik polskich, pod tym bowiem
tytułem polskie redniowiecze przekazało jeszcze kilka innych dzieł historiograficznych.
Kronika polska, podobnie jak i Księga henrykowska, wiele uwagi powięciła
sprawom ląskim. Jej anonimowy autor, być może lubiąski
cysters Engelbert 34 , pisał w prologu do swego dzieła, że stara się
„wybrać jedynie godne zaufania informacje, obja niające genealogię ich
[Polaków­Lechitów] książąt, zgodnie z ocenami czyli osądami licznych,
i bez własnych uzupełnień [dać je] poznać chętnym oraz ukazać piórem
prostym i zwięzłym” 35 . Autor już nie poinformował, jaką funkcję
miały spełniać te informacje. Na ogół przypuszcza się, że kronika miała
służyć książętom ląskim, i to w dwojaki sposób: dzięki niej Piastowie
33 E. Wilamowska, Kronika polsko- ląska. Zabytek pochodzenia lubiąskiego, „Studia
Źródłoznawcze”, 25: 1980, s. 81. Na temat tej kroniki z nowszych opracowań zob. też:
W. Mrozowicz, Śląska „Kronika polska”. Wstęp do studium źródłoznawczego (cz. 1),
(w:) Studia z historii redniowiecza, red. M. Goliński, Wrocław 2003, („Acta Universitatis
Wratislaviensis”, 2512. „Historia”, 163), s. 105­128; Z. Wielgosz, „Kronika polska”
w twórczo ci dziejopisarskiej klasztoru lubiąskiego, (w:) Scriptura custos memoriae…,
s. 231­252.
34 Omówienie dyskusji dotyczącej autorstwa Kroniki polskiej zob. W. Mrozowicz, Śląska
„Kronika polska”…, s. 119­128.
35 Kronika polska…, s. 605.
Tradycja
Wojciech Mrozowicz
Początki ląskiej
historiografii
regionalnej