Kronikarz a historyk Atuty i słabości regionalnej historiografii

gać, chociaż wydaje się skłaniać ku interpretacji wywodzącej nazwę
Śląska od góry Ślęży. Według Conradsa wszystko wskazuje na to, że
nazwa pochodzi od dawnej nazwy tej wła nie góry (Zobten), która przeniosła
się na cały Śląsk, ze względu na to, że rzeczownik „Zlenz” należy
wymawiać miękko, jako słowiańską głoskę „s” a nie twardą niemiecką
„z”. Etymologię tego słowiańskiego słowa wyprowadza albo ze słowiańskiego
selo – mieszkanie, albo lęgnąć – wilgotny. Nie wyklucza też
zresztą pochodzenia nazwy od łacińskiej nazwy Ślęży – mons Silencii,
która w ten sposób mogła nadać najpierw nazwę okolicy, a potem jego
mieszkańcom. Według Conradsa, dopiero z tej pierwotnej słowiańskiej
nazwy – tej etymologii nie neguje – notowanej w źródłach w IX w. (chodzi
o zapis Geografa Bawarskiego) przejęły ją współczesne języki (polski,
czeski i niemiecki). Przywołuje jednak i drugą interpretację, która w niemieckiej
historiografii, według niego, pojawiła się już w okresie baroku,
w ramach poszukiwania niemieckiej nazwy dla całego kraju, a od pierwszej
połowy XIX w. zdominowała naukę niemiecką. Według tej teorii
nazwa góry Ślęży miałaby pochodzić od Silingów. Takiego zdania byli
za Imsiegiem zarówno Gustaw Stenzel, jak i Karl Mühlenhoff. Jak jednak
wyraźnie zaznacza Conrads, osłabiając obecną wiarygodno ć tej
interpretacji, przyjęto ją bez podstaw źródłowych 7 .
7 N. Conrads, Silesiographia oder Landesbeschreibung, (w:) Deutsche Geschichte im
Osten Europas. Schlesien, Berlin 1994, s.18.
Współczesno ć
Ryszard Kaczmarek
Krzysztof Nowak
Pojęcie i granice
Górnego Śląska
w ujęciu
historiograficznym