Kronikarz a historyk Atuty i słabości regionalnej historiografii

zy czescy również konsekwentnie zaznaczali przy tym zasadniczą
odrębno ć Opawszczyzny od Górnego Śląska, traktując późniejsze
księstwo jako czę ć całego Śląska, ukształtowaną jeszcze przed ostatecznym
podziałem całej dzielnicy.
R. Żerelik, współautor najnowszej polskiej syntezy historii Śląska,
wskazuje również na ciągłą od XII/XIII w. labilno ć nie tylko południowej
granicy Górnego Śląska, ale także wschodniej. Ukształtowała się
ona w 1178 r., kiedy Kazimierz Sprawiedliwy odstąpił Mieszkowi Plątonogiemu
kasztelanie: bytomską, siewierską i o więcimską, a następcy
Mieszka przesunęli tę granicę nawet bardziej na wschód, opierając ją
o linię rzek: Biała, Wisła, Przemsza i Liswarta. Nie okazała się ona jednak
w tym kształcie trwała 33 . Z kolei M. L. Wójcik w historii Dolnego
Śląska zauważa, że co prawda niewątpliwie podział dzielnicy ukształtował
się wzdłuż wspomnianej Przesieki, ale dla czę ci zachodniej, rozciągającej
się między pasmem Sudetów na południu, Nysą Łużycką na
zachodzie, Nysą Kłodzką na wschodzie i Baryczą na północy używano
wyłącznie terminu Śląsk 34 .
Te pierwotnie ukształtowane wzdłuż podziałów księstw granice Górnego
Śląska okazały się bardzo niestabilne. Odbudowanie spójno ci
Królestwa Polskiego pod władzą dwóch ostatnich Piastów i przeję-
33 R. Żerelik, Nazwa…, s. 17­18.
34 M. L. Wójcik, Dolny Śląsk…, s. 59­60.
Współczesno ć
Ryszard Kaczmarek
Krzysztof Nowak
Pojęcie i granice
Górnego Śląska
w ujęciu
historiograficznym