Kronikarz a historyk Atuty i słabości regionalnej historiografii

Polski nie tylko w oparciu o granice zaborów, ale równocze nie z jej
nowymi granicami etnicznymi, a więc z wszystkimi ziemiami etnicznie
polskimi, do których zaliczano, ale wymieniając je osobno, Górny Śląsk
(pruski), niewielką czę ć Dolnego Śląska oraz Księtwo Cieszyńskie 19 .
Takie podej cie reprezentował również polski ruch socjalistyczny, gdzie
akceptowano poglądy Bolesława Limanowskiego, uznając konieczno ć
„unarodowienia“ Górno lązaków. Odrębno ć etniczna tej grupy wykre ­
lałaby wobec tego granice Górnego Śląska 20 . Te propozycje polskie
znalazły odzwierciedlenie na Konferencji Paryskiej w 1919 r. W pierwszych
postulatach terytorialnych, które Arturowi Balfourowi przedstawił
Roman Dmowski, wymieniono bowiem osobno, oprócz ziem
polskich w granicach sprzed 1772 r., także: Śląsk Górny, południowy
pas dawnych Prus Wschodnich oraz Śląsk Cieszyński. Te ostatnie
nazywano „ziemiami zagarniętymi po 1772 r. przez Austrię i Niemcy“ 21 .
Śląsk Górny w opracowaniu Dmowskiego definiowano tylko zasadniczo
jako rejencję opolską. Administracyjnie pod tym pojęciem strona polska
rozumiała znacznie szerszy obszar, aniżeli tylko pruski Górny Śląsk:
19 M. W. Wanatowicz, Społeczeństwo polskie wobec Górnego Śląska (1795-1914), Katowice
1992, s. 58.
20 Por.: R. Kaczmarek, Bolesław Limanowski wobec problemu odrodzenia narodowego na
Górnym Śląsku, (w:) Nestor polskiego socjalizmu czy tylko demokrata? Studia o Bolesławie
Limanowskim, red. S. Michalkiewicz, Z. A. Żechowski, Katowice 1987, s. 84­100.
21 S. Szpotański, Sprawa Górnego Śląska na konferencji pokojowej w Paryżu, Warszawa
1922, s.17.
Współczesno ć
Ryszard Kaczmarek
Krzysztof Nowak
Pojęcie i granice
Górnego Śląska
w ujęciu
historiograficznym