Kronikarz a historyk Atuty i słabości regionalnej historiografii

tektoratu Czech i Moraw jeszcze przed wybuchem II wojny wiatowej.
Do już istniejącej pruskiej Prowincji Śląskiej przyłączono nowo utworzoną
rejencję katowicką (Regierungsbezirk Kattowitz) oraz powiększono
o nowe powiaty rejencję opolską. W dwa lata później z rejencji katowickiej
i opolskiej utworzono ponownie odrębną Prowincję Górno ląską
z siedzibą jej władz w Katowicach 27 .
Zapoczątkowaną przez nazistów tradycję zacierania historycznych
podziałów pogłębiły i rozwinęły powojenne władze komunistyczne.
W Czechosłowacji, która odzyskała granice sprzed 1938 r. (bez włączonej
do ZSRR Rusi Podkarpackiej), po „rewolucji lutowej” 1948 r. zamazano
pojęcie Śląsk Czechosłowacki, włączając ten obszar do kraju (odpowiednik
polskiego województwa), zwanego „północnomorawskim”.
Z drugiej strony, od pewnego czasu polskie pojęcie „Zaolzia” jest akceptowane
przez stronę czeską (niekiedy jako „Zaolší”, „Zaolzí”) i wyodrębniane
z terminu „Cieszyńskie” (Teschener Land / Tešínsko), zwłaszcza
przez historyków. Ci ostatni podkre lają, że termin „Cieszyńskie” nie
może być ani synonimem Zaolzia, ani oznaczać cało ci terenów za Olzą,
ponieważ z jednej strony rozciąga się także w takim rozumieniu na
powiat frydecki, będący dawniej poza politycznymi aspiracjami pol-
27 Szerzej zob. R. Kaczmarek, Górny Śląsk w strukturze terenów wcielonych do Trzeciej
Rzeszy, „Studia i Materiały z Dziejów Śląska”, t. 22, Katowice 1997, s. 128­141. Polskie
nabytki w Czadeckiem Niemcy oddali Słowakom.
Współczesno ć
Ryszard Kaczmarek
Krzysztof Nowak
Pojęcie i granice
Górnego Śląska
w ujęciu
historiograficznym
0