Kronikarz a historyk Atuty i słabości regionalnej historiografii

dziejopisarskiego ląskiego redniowiecza 36 , szeroko wykorzystał wła ­
nie scharakteryzowaną Kronikę polską. Należy podkre lić, że to wykorzystanie
odnosi się nie tylko do przejmowania tre ci – według niepublikowanych
jeszcze ustaleń Romana Hecka Piotr z Byczyny przejął
dosłownie bądź w wiernych streszczeniach przeszło czwartą czę ć
tekstu 37 . Piotr z Byczyny zainspirował się również do pewnego stopnia
koncepcją dziejopisarską Kroniki polskiej, zachowując tę swoistą
dwudzielno ć, wyrażającą się w odrębnym potraktowaniu dziejów Polski,
do których została dodana czę ć przedstawiająca losy książąt ląskich
począwszy od Władysława Wygnańca. Podobnie jak w Kronice polskiej,
ta czę ć została uzupełniona o informacje o książętach zwierzchnich –
Bolesławie Kędzierzawym, Mieszku Starym i Kazimierzu Sprawiedliwym,
a ponadto o Leszku Białym. Dalszy ciąg narracji Kroniki książąt
polskich zdradza nowy zamysł dziejopisarski. Piotr z Byczyny przedsta­
36 Wyd. Kronika książąt polskich, wyd. Z. Węclewski, (w:) MPH, 3, Lwów 1878, s. 423­578.
O tej kronice zob. zwłaszcza: R. Heck, Kronika książąt polskich – metoda prezentacji
dziejów, (w:) Dawna historiografia Śląska. Materiały sesji naukowej odbytej w Brzegu
w dniach 26­27 listopada 1977 r., Opole 1980, s. 61­81; tenże, „Chronica principum
Poloniae” a „Chronica Polonorum”, „ ląski Kwartalnik Historyczny Sobótka”, 31: 1976,
s. 185­196; W. Mrozowicz, Cronica principum Polonie und Cronica ducum Silesie – die
Hauptwerke der Fürstenchronistik Schlesiens (einige Überlieferungs- und Deutungsprobleme,
(w:) Die Hofgeschichtsschreibung im mittelalterlichen Europa. Projekte
und Forschungsprobleme, red. R. Schieffer, J. Wenta, Toruń 2006, („Subsidia historiographica“,
3), s. 147­159.
37 R. Heck, Wstęp do niepublikowanego wydania polskiego przekładu Kroniki książąt polskich;
zob. też tenże, „Chronica principum Poloniae”…, s. 188.
Tradycja
Wojciech Mrozowicz
Początki ląskiej
historiografii
regionalnej