Kronikarz a historyk Atuty i słabości regionalnej historiografii

kiem Dolnym i Górnym, dla tego drugiego ukuł nawet nazwę Polonica
Silesia (użył tego pojęcia w pochodzącym z 1512 r. rękopisie: „Descripcio
tocius Silesie et civitatis regie Vratislaviensis”). Stała się ona na tyle
popularna, że używano jej jeszcze w XVIII wieku 11 .
W XVI w. w kręgu wykształconych humanistów nastąpiło trwałe
upowszechnienie nazwy Silesia Superior i Oberschlesien. Było to przede
wszystkim zasługą wydania w 1571 r. przez głogowskiego lekarza i humanistę
Joachima Cureusa dzieła po więconego cesarzowi Maksymilianowi
II Habsburgowi – „Gentis Silesiae annales”. Głównym źródłem
informacji o Śląsku dla XVII­wiecznej Europy stała się jednak, w dużej
mierze opierająca się na Cureusie, kronika autorstwa Jakuba Schickfussa,
w pełnej wersji wydana w 1625 r. pt. „Neu vermehrte schlesische
Chronica und Landesbeschreibung”, co doprowadziło do spopularyzowania
powszechnego od tej pory używania obu nazw Śląska 12 .
W drugim etapie panowania Habsburgów, przede wszystkim od czasu
pojawienia się dążeń centralizacyjnych, a potem nasilającej się kontrreformacji,
nastąpił jednak pod względem administracyjnym odwrót od tej
tendencji różnicowania obydwu czę ci Śląska. Mimo różnic etnicznych
i religijnych, jedno ć całej dzielnicy przeciwstawiano bowiem dążeniu
11 J. Bahlcke, Śląsk i Ślązacy, Warszawa 2001, s. 45.
12 N. Kersken, Historiographiegeschichte…, s. 108.
Współczesno ć
Ryszard Kaczmarek
Krzysztof Nowak
Pojęcie i granice
Górnego Śląska
w ujęciu
historiograficznym