Kronikarz a historyk Atuty i słabości regionalnej historiografii

ią Europy może to być np. historia Bałkanów czy Skandynawii. Jeszcze
inaczej rzecz wygląda z perspektywy historii globalnej. Wówczas dzieje
regionalne stają się synonimem przeszło ci Europy czy innych subkontynentów
np. Azji Południowo­Wschodniej 7 . Po drugie, cechą charakterystyczną
historiografii regionalnej jest fakt, że zajmują się nią nie tylko
profesjonalni historycy, ale także liczne rzesze zwykłych miło ników
dziejów, czy – używając XIX­wiecznego okre lenia – zbieraczy pamiątek
historycznych. Wpływa to w oczywisty sposób na kształt refleksji
historycznej, jej horyzonty metodologiczne i problemowe czy sposób
narracji. W naturalny sposób przeplatają się w historiografii regionalnej
dwa typy dyskursu: akademicki i popularno­naukowy, które są zarazem
równoprawnymi sposobami opowiadania o dziejach. Wreszcie po trzecie,
regionalistyka historyczna ma swoich własnych bohaterów, w istotnym
stopniu różniących się od tych, którzy dominują w historiografii narodowej
czy dziejów powszechnych. Są to zwykle ludzie reprezentujący
lokalne o rodki władzy, wieckie i religijne, przywódcy i reprezentanci
małych społeczno ci, często nieznani szerszemu ogółowi, postaci tak
czy inaczej zasłużone w kultywowaniu tradycji regionu, miasta czy wsi.
Geneza historiografii regionalnej jest trudna do wy wietlenia i sięga
zapewne początków refleksji historycznej jako takiej. Za jednego z jej
prekursorów można chyba uznać Herodota. Jego wielkie dzieło o rela-
7 Tamże.
Pomiędzy tradycją
a nowoczesno cią
Rafał Stobiecki
Historiografia
regionalna