Kronikarz a historyk Atuty i słabości regionalnej historiografii

się jednak, że wobec niezliczonej liczby tych instytucji, dużej ilo ci zachowanych
materiałów oraz niewielkich sił personalnych, jakimi dysponowały
archiwa, wykonanie zaleceń instrukcji okazało się niemożliwe.
Według niektórych urzędników, rozwiązaniem w tym wypadku
byłoby przejęcie akt przechowywanych przez wymienione w instrukcji
instytucje do archiwów państwowych. Przodujące pod tym względem
okazało się Archiwum Prowincjonalne na Śląsku, od czasu kiedy stanowisko
dyrektora kolejno obejmowali wspomniani już Wilhelm Wattenbach
i Colmar Grünhagen 40 . Z ich zachęty niektóre miasta górno ląskie
(między innymi Pszczyna, Tarnowskie Góry i Żory) przekazały swoje
najcenniejsze dokumenty do Wrocławia jako depozyty.
Duże zaangażowanie władz centralnych i prowincjonalnych zarówno
w przechowywanie materiałów archiwalnych, jak i przygotowywanie
lokalnych kronik i historii miało swoje uzasadnienie w prowadzonej
przez Prusy polityce związania obywateli z państwem poprzez
rozbudzenie w nich zainteresowania i przywiązania do rodzinnego
miasta oraz przywiązania do własnych korzeni. We wspomnianym
już rozporządzeniu prezydenta rejencji opolskiej z 19 kwietnia 1859
ujęto to następująco: „tego rodzaju lokalne dzieła historyczne mają
wielką warto ć szczególnie dla tego, że przyczyniają się znacznie do
40 C. Grünhagen sugerował przekazywanie niezabezpieczonych materiałów archiwalnych
znajdujących się w biurach magistratu do Wrocławia również we wspomnianej
już broszurce po więconej kronikom. C. Grünhagen, Ueber Städtechroniken…, s. 7.
Tradycja
Barbara Paulina
Kalinowska-Wójcik
Dziewiętnastowieczne
monografie
miast górno ląskich