Kronikarz a historyk Atuty i słabości regionalnej historiografii

wił dzieje książąt ląskich z podziałem na poszczególne księstwa; najpierw
bardzo dokładnie opisał książąt z linii wrocławskiej, później już
znacznie ogólniej widnickich, ziębickich, brzesko­legnickich, głogowskich
i ole nickich. Zabrakło mu jednak informacji o książętach opolskich,
co może dziwić, zwłaszcza wobec faktu powstawania kroniki
w rodowisku niezbyt odległym od Opola, bo w Brzegu 38 . Wreszcie
jeden rozdział został po więcony książętom mazowieckim i kujawskim.
Odrębnie też zostali potraktowani biskupi wrocławscy, których Piotr
z Byczyny ukazał w formie katalogu biskupów.
Nie udało mu się w pełni zrealizować zamierzonego celu. Przed
końcem swojej kroniki pisał Piotr, że „chętnie opisałby bardziej godne
uwagi działania i czyny wszystkich książąt oraz biskupów polskich, lecz
w pismach i kronikach, do których mógł zajrzeć, nie znalazł nic więcej
zasługującego na przytoczenie, oprócz tego, co wyżej zostało przedstawione”
39 . Współczesny czytelnik kroniki staje przed dylematem, czy
rzeczywi cie dziejopis zamierzał opisywać wszystkich książąt i biskupów
polskich, czy skupić się tylko na książętach ląskich. Prezentację książąt
mazowieckich ograniczył przecież tylko do kilku przedstawicieli trzech
pokoleń począwszy od Konrada Mazowieckiego, a książęta kujawscy byli
38 W. Mrozowicz, Dlaczego Piotr z Byczyny nic nie wiedział o książętach opolskich? Książęta
opolscy w redniowiecznej historiografii ląskiej, (w:) Jak powstawało Opole?
Miasto i jego książęta, red. A. Pobóg­Lenartowicz, Opole 2006, s. 89­107.
39 Kronika książąt polskich…, s. 553.
Tradycja
Wojciech Mrozowicz
Początki ląskiej
historiografii
regionalnej