Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

“Het is waar dat het onze taak is om sociale controle in zo breed mogelijke zin uit te
oefenen. Als het over grote fraude gaat, kunnen we dat niet door de vingers zien, maar als
het kleine misbruiken zijn, dan treden wij niet op als politie-agenten, we hebben niet de
mogelijkheid noch de wil om in alle vroegte te gaan controleren wat iedereen die dag gaat
doen. Er zijn duidelijke zaken die je niet kunt laten gebeuren; voor de rest is er geen
zekerheid... Wij trachten met de crisis te leven, want er is toch geen project dat verder reikt!
Het volstaat niet om het recht op arbeid in de grondwet op te nemen als er niets achter
steekt. Er zijn decennia nodig om daarvoor een oplossing te vinden... Wat er ontbreekt, dat
is een maatschappelijk project, dat hebben we niet meer!”
Ook de lange jaren van een aanslepende gemeenschappelijk verhaal, zorgen voor bitterheid.
Toch wordt (opnieuw) gevraagde hulp heel vaak toegekend.
Tussen de regels door merk je die teloorgegane hoop, de hoop dat de schroothandelaar zou
gaan kiezen voor een manier van leven die beter is afgestemd op de hulpmechanismen die
een OCMW hanteert.
“Het is makkelijker als je met die persoon samen iets kunt doen, maar zij begrijpen het
systeem gewoon niet.”
Zou de OCMW-organisatie tekenen van onrust vertonen? Zou de ontmoeting een strijd
worden, een gevecht waarin de gesprekspartners tegenover elkaar komen te staan en elk
strategieën uitwerken om te overwinnen? Tekenen die de ambivalentie en de verwarring aan
de kant van het OCMW lijken te benadrukken, terwijl het uiteindelijk toch het OCMW is
dat collectieve solidariteit moet organiseren!
Van ambivalentie tot verboden verlangen
OCMW 113
De ongemakkelijke positie waarin de schroothandelaar de instellingen brengt is meer dan
waarschijnlijk het resultaat van de band tussen zijn gedrag en een structurele werkelijkheid
die aan het wankelen is.
“Als wij mislukken in die socio-professionele integratie, wat dan? Dan blijven we zitten met
bevolkingsgroepen in moeilijkheden, gevangen in een financieel, maar ook in een
ideologisch keurslijf!...
De huidige wetgeving is niet meer afgestemd op de behoeften van de maatschappij, dat is
heel duidelijk. Het is hetzelfde probleem voor de schroothandelaar, de horeca... iedereen
weet dat! Wij riskeren een sociale uitbarsting als wij controles en criteria gaan invoeren; je
moet daar voorzichtig mee zijn, want de maatschappij bevindt zich in een bepaalde staat...”
Er groeit een kloof tussen de dagelijkse werkelijkheid van de OCMW-beheerder en de grote
regeringsmachine, en die kloof isoleert ook de beheerder. “Men heeft me op een dag
verweten prostituées te helpen op een moment dat ze om gezondheidsredenen niet konden
werken... Maar je moet toch realistisch zijn in deze maatschappij! Kan men dat controleren?
Ik vind dat er veel theorie wordt verkondigd, maar men weet te weinig wat er op straat
gebeurt, vooral in de steden.”
Die omzichtigheid is een plicht, maar verbergt ook amper de reële verwarring en het
verlangen naar iets helemaal anders. Ook daarin stoot de schroothandelaar op kwetsbare
gevoeligheid die één ogenblik lang (maar dat zich herhaalt) oog heeft voor zijn anders-zijn,
ook al wordt daarbij uitgeroepen “dat hij ons liggen heeft”. Dit is een menselijke en
treffende bekentenis van een mens die zich heeft laten verleiden door iemand die, buiten de
normen om, eenvoudige menselijke relaties .