Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

Ze weten ook, omdat ze het te vaak beleefd hebben, dat het huisvestingsbeleid, zowel op
lokaal, provinciaal, gewestelijk als op federaal niveau, meestal fouten maakt omdat het geen
idee heeft van de prijs die de armste gezinnen moeten betalen om zich op weg of opnieuw
op weg te begeven.
Te veel maatregelen, actieprogramma’s en plannen gaan te snel, veronderstellen te veel
voorafgaandelijke voorwaarden. Zonder voldoende rekening te houden met de factor “tijd”,
zonder de “te betalen prijs” te kennen. De mobilisatie rond de verwezenlijking van het
“Verslag over de Grote armoede” benadrukte de noodzaak om de armsten, georganiseerd in
een collectief en de eerstelijnsinstellingen die getuigen van hun moeilijkheden en soms
partners in hun strijd zijn, te betrekken bij de uitwerking van wetten.
De armste burgers hun stem laten horen, vereist systematisch overleg.
• Zowel op gemeentelijk, als op gewestelijk of federaal niveau moeten de
armsten aanwezig kunnen zijn bij de uitwerking van het huisvestingsbeleid
(via voorafgaand overleg), bij de invoering (via paritair beheer) en de
evaluatie van dit beleid. Het ontstaan van een echte democratie, op alle
machtsniveaus, waarover de politieke redevoering het heeft, moet langs deze
weg gaan.
Vereist een echte democratie inderdaad een samenspraak tussen alle burgers
en instanties op alle niveaus en overal, het is niettemin onhaalbaar dat de
armste burgers zitting hebben in alle mogelijke advies-, controle- of
beslissingsorganen, zonder dat daartoe de middelen en de vorming en de
garantie geboden worden op echte inspraakmogelijkheden en dat er rekening
gehouden wordt met die inspraak. Het recht dat de armsten “ook” opeisen
inzake vertegenwoordiging is dit : dat alle burgers, wie ze ook zijn en waar ze
ook interveniëren, de zaak van de armsten zouden mee verdedigen, in
samenspraak met hen of hun verenigingen. De garantie van de democratie
berust niet enkel bij de armsten zelf, maar bij alle burgers.
• Een sluitend huisvestingsbeleid
WONEN 267
De bevoegdheid inzake huisvesting wordt opgesplitst in federale, gewestelijke,
communautaire, provinciale en gemeentelijke bevoegdheden. Het gevolg is een waaier van
beleidslijnen, gebrek aan coherentie, verlies van doeltreffendheid. De armsten zijn de eerste
slachtoffers van deze situatie.
Wanneer een gezin uit een onbewoonbaar verklaard huis gezet wordt omdat het ongezond
is, betreft dit een gemeentelijke en gewestelijke materie, de tussenkomst van het OCMW is
een federale en communautaire aangelegenheid; de verhuis- en installatie huurtoelage
gewestelijke; het beheer van de achtergelaten meubelen federale en gemeentelijke materie;
de organisatie van de plaatsing van de kinderen communautaire; de organisatie van
gerechtelijke procedures gewestelijke materie, enz.
• Een coördinatie tussen de verschillende betrokken openbare actoren
(gemeenten, OCMW, deurwaarders, sociale huisvestingsmaatschappijen) is
vereist, vooral voor het voeren van een preventieve actie wanneer er
aanwijzingen zijn voor het stijgen van de schuldenlast en kans op
huisuitzettingen : herhaaldelijk niet betalen van de huur, afsnijden van gas en
elektriciteit, inbeslagnemingen.