Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

Huisuitzetting
Diep leed
WONEN 251
Brusselse vrederechters stelden vast dat de overgrote meerderheid van de gerechtelijke
ontbindingen van huurcontracten gemotiveerd zijn door het niet-betalen van huur door de
huurder en dat dit element miskend wordt door het huisvestingsbeleid. De vrederechters
weten niet wat er gebeurt met de personen na betekenis van het vonnis en eventuele
uithuiszetting.
Ook de reden(en) waarom veel huurders zich niet melden op het vredegerecht op het
moment dat hun zaak van huurachterstal besproken wordt, is voor veel rechters onbekend.
Zij wijzen er evenwel op dat heel veel geschillen inzake huurachterstal bijna altijd op het
vredegerecht geregeld worden op een manier die huurder en verhuurder voldoet.
(Getuigenissen tijdens de binnen het kader van het Algemeen verslag over de armoede georganiseerde studiedagen en
dialoog-werkgroepen rond het thema “huisvesting”).
De verenigingen waar de armen het woord nemen wijzen er enerzijds op dat het ‘gerecht’
voor heel arme mensen een onbekende en bedreigende wereld vormt en nog lang niet als
hulp of rechtsverdediging gezien wordt, omdat zij als zwakke partij (hier als huurders) a
priori in een economisch en cultureel zwakkere positie staan. (Zie in dit verband ook de
bijdrage over de toegang tot de rechtsbedeling in bijlage).
De uithuiszetting betekent eerst en vooral een schending van de mensenrechten, van de
menselijke waardigheid en van het recht op wonen. Het is een openbare vernedering, als
gevolg van de wijze waarop de samenleving dit bekijkt en erop reageert. Het brengt
diepgaand menselijk en familiaal leed mee; het wordt door de mensen als een trauma
ervaren. Een drama dat wordt beleefd vóór (vrees voor schulden, angst voor gerechtelijke
vervolgingen, opwinding, gezinsproblemen, depressies), tijdens (ontruimingsbevel,
inbeslagneming van goederen, breuk en verlies van meubelen) en na de uithuiszetting
(plaatsing van de kinderen, verspreiding van het gezin, verlies van werk, administratieve
rommel, psychologische problemen).
“Wat gebeurt er in onze streek, Charleroi, met een uitgedreven gezin ? Het wordt vaak
verplicht uiteen te gaan. Mijnheer wordt opgevangen in een tehuis voor mannen,
mevrouw en de jonge kinderen in een opvangtehuis voor gezinnen en de grote kinderen
in een home.”
“Het gezin V. en hun drie kinderen werden op straat gezet. De meubels werden, zonder
de minste zorg, naar buiten gegooid. Sommige voorwerpen werden zelfs door het
venster naar buiten geworpen. Intussen werden door de gemeente de grote middelen
ingezet. Een vuilniswagen, van het type waarin het vuilnis verbrijzeld wordt, stond in
de buurt gereed en veel voorwerpen hadden niet eens de tijd om op de openbare weg
terecht te komen : ze werden door de vuilniswagen klein gemalen, terwijl de eigenaars
er totaal onmachtig bijstonden. Dit alles gebeurde met de hulp van de
gemeentearbeiders, hoewel dit niet in de officiële uitdrijvingsakte voorzien was.
Enkele opvallende voorbeelden : ganse meubels (met alles wat er nog in zat aan
vaatwerk, familiepapieren enz.), een ijskast, een wasmachine, matrassen, werden ter
plaatse verbrijzeld. (....)”
Uit zijn huis gezet worden is de ervaring ondergaan dat men als minder dan niets wordt
beschouwd :