Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

3.2.3. DE MIDDELEN VOOR WEDERZIJDS RESPECT
De geschiedenis van de armste gezinnen leert ons in de eerste plaats dat verhuurders
wantrouwig, angstig, zelfs misprijzend en afwijzend reageren uit miskenning. De armste
gezinnen leven constant in dergelijke omstandigheden, moeten steeds opnieuw het hoofd
oprichten en blijven vechten voor de erkenning van hun rechten.
Om de strikt juridische aspecten van de toegang tot huisvesting te verbeteren, moeten
kennis, begrip en wederzijds respect tussen de armste gezinnen en de personen die ze
dagelijks ontmoeten, worden bevorderd : eigenaars, buren, wijkbewoners. Een radicale
mentaliteitswijziging moet worden nagestreefd opdat de meest uitgestotenen van vandaag
morgen als volwaardige burgers worden erkend en aanvaard.
Het spreekt vanzelf dat de verwezenlijking van dit doel een werk van lange adem is. Er
kunnen nu reeds stappen gezet worden in drie richtingen :
- de wet moet een instrument voor duidelijkheid en zekerheid zijn;
- ontwikkeling van initiatieven om de huisvestingsmarkt te socialiseren;
- investeren in milieu, wijken om er cohabitatie en respect mogelijk te maken.
• Wet, instrument voor duidelijkheid en zekerheid
WONEN 260
De armste gezinnen weten maar al te goed dat de wet vaak in het voordeel van de eigenaar
verdraaid wordt. Wankele regelingen, mondelinge overeenkomsten, vage contracten
versterken de ongelijke machtsverhouding ten gunste van de eigenaar.
De relatie tussen de huurder en de verhuurder moet daarom worden beschermd. De
individuele contacten onder hen zijn doorslaggevend voor de toekomst van het contract,
vooral op het platteland waar deze relatie persoonlijker is dan in de grote steden. Er moet
een vertrouwensklimaat zijn.
Het is vaak nodig de verhuurder gerust te stellen over de solvabiliteit of moraliteit van de
kandidaat-huurder. Bepaalde actuele praktijken zijn de tegenpool van dit wederzijds
vertrouwen : opeisen van de laatste loonfiche of een bewijs van goed zedelijk gedrag,
discreet inlichtingen inwinnen bij de vorige verhuurder, naar het OCMW bellen om te zien
of de kandidaat-huurder gekend is.
“Wanneer we een huis willen huren, vraagt men ons steeds een loonfiche. En mijn
echtgenoot werkt voor artikel 60. Ze vertellen mij : Ah neen ! Dat is geen loon, dat telt
niet als normaal werk.”
De armste gezinnen vinden dat de wet moet bijdragen tot de opheldering van de huurrelatie
en elke partij moet geruststellen.
• Het schriftelijk contract verplichten, er bepaalde duidelijke vermeldingen in
eisen, de registratie bevorderen van contracten door het gratis karakter en
goede informatie over het nut ervan, vormen evenveel gewenste wetgevende
tussenkomsten.
Hetzelfde geldt voor de huurlasten, waarbij de arme gezinnen het slachtoffer zijn van
misbruik van bepaalde eigenaars : overdreven voorschotten en facturen, gemeenschappelijke
meters, onmogelijkheid om enige controle uit te oefenen. Deze gezinnen