Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

WONEN 229
faillissement, ontslag uit een instelling...). Een crississituatie is hier geen éénmalig
ongelukje. Het is de druppel die de emmers doet overlopen. Als het leven van arme mensen
een broos geworden kaartenhuisje is, veroorzaakt elk zuchtje wind een katastrofe.
Sommige mensen kiezen er bewust voor om op een camping te wonen en wel om
verschillende redenen : het is goedkoper dan het huren van een huis (vooral als men al
eigenaar is van een caravan), men leeft in de natuur, men voelt zich minder bekeken op de
camping, er is minder sociale controle, men leeft er onder lotgenoten (solidariteitsgevoel).
Sommige mensen kunnen gewoon niet aarden in een huis of appartement. Voor deze
mensen komt een camping gewoon beter tegemoet aan hun woonwensen. Vooral het
argument van de goedkope huisvesting wordt door vele caravanbewoners aangehaald als
reden om naar de camping te verhuizen. Toch dient de aandacht gevestigd op het feit dat dit
“bewust kiezen” voor het wonen in een caravan in realiteit vaak een gedwongen wonen is,
bv. omwille van de druk op de huurprijs voor een gewone woning.
“We zijn naar hier gekomen omdat we in de problemen zaten: de huishuur was te hoog
en we hadden schulden. We zaten zo diep in de problemen dat er geen andere
oplossing was dan naar een camping te gaan wonen”
“Als de woonomstandigheden te doen zijn en de prijzen redelijk blijven is het wonen
op een camping eigenlijk nog een aantrekkelijk alternatief”
“Mijn schoonouders woonden al een jaar op de camping toen mijn schoonmoeder
zwaar ziek werd. Ze had veel verzorging nodig. Daarom kwamen wij naar hier.
Normaal blijven wij hier niet wonen. Wij hadden voordien een caravan als
buitenverblijf gekocht.
In september heb ik ons appartement in de stad opgezegd. Het was wel groter dan hier,
maar de kinderen konden er niet buiten spelen. Als je in de stad een huis met een tuin
hebt, dan kunnen ze wel buitenspelen. Maar ik betaalde al 8.000 fr. voor de huur van
dat appartement, zonder de elektriciteit en de verwarming. Met de kinderen moest je
altijd in het park gaan wandelen. Dus zijn we naar hier gekomen”
Uit getuigenissen van arme mensen en van sommige deelnemers aan de dialoog-werkgroep
blijkt dat het leven op een camping niet uitsluitend negatief wordt ervaren. Het is er gezond
wonen. Maar anderzijds is men er nooit helemaal thuis. Men leeft er vooral geïsoleerd van
de buitenwereld. Sommige mensen, die gedwongen worden er te leven omdat ze geen
andere woonkeuze meer hebben, noemen een camping zelfs ronduit een gevangenis die ze
zo snel mogelijk willen verlaten.
“In een straat vormen de buren, de bewoners precies een comité. Het is hier zoals op
de boerenbuiten: elk zijn hofstee, hier één, daar één. Iedereen steekt een ander wel een
handje toe, maar toch is elk hier meer op zichzelf. Je kan een camping ook vergelijken
met een gevangenis. Elk zijn hok, elk zijn cel. Er is ook het gezamenlijk sanitair. En er
iemand die baas is boven jou, de directeur. In een straat heb je geen baas, staat er
niemand boven jou”
“Maar in de zomer tellen ze hoeveel boterhammen je eet en als er mensen voorbij
komen, vliegt het stof van de weg in je bord. Dan ben je nooit alleen, want de deur
staat open en automatisch komen ze je iets vragen. Het is zeer goed in de winter, dan
zie je geen kat”
De woon- en leefomstandigheden op een camping zijn helemaal niet afgestemd op een
permanent verblijf. De voorzieningen (hygiëne, infrastructuur, reglementeringen, post,