Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

INLEIDING
3.3. TOEGANG TOT DE SOCIALE HUISVESTING
“Sociale woningen zijn woningen. Maar zijn ze wel sociaal ?”
De ervaring van talrijke van de armste gezinnen toont aan wat voor negatief imago de
sociale huisvestingssector wel heeft. De kritiek is in feite even groot als de hoop die deze
sector bij hen opwekt.
De sociale huisvesting wordt voorgesteld als de wijze waarop de maatschappij een recht op
huisvesting organiseert voor de minst bedeelde groepen huurders.
In de praktijk wordt dit recht evenwel niet als dusdanig ervaren door de armsten.
“Iemand die het bestaansminimum heeft of alleenstaande werkloze is en op straat, in
een krot of een opvangtehuis leeft, krijgt steeds te horen dat hij zich moet inschrijven
voor een sociale woning. Men zou het ons verwijten indien we het niet doen. Dus lopen
we alle maatschappijen in de buurt af. Maar we zijn niet dom, we weten wel dat dat
niets uithaalt.”
De kritiek op de sector is bekend : voor vele arme gezinnen is het moeilijker aan een sociale
woning te raken dan aan een privé-woning. Maar hoe kunnen de sociale huisvestingsmaatschappijen
en de overheid de privé-eigenaars ervan overtuigen hun steentje bij te
dragen tot het ontstaan van een heus recht op huisvesting voor iedereen als ze zelf het
voorbeeld niet geven ?
3.3.1. TOEGANG TOT DE SOCIALE HUISVESTING IN DE VORM VAN VRAGEN
Welke sociale prioriteiten voor welke mensen ?
WONEN 271
De armste mensen herhalen nogmaals dat gezinnen met de laagste inkomens verre van de
eerste begunstigden van de sociale huisvesting zijn.
Ze klagen de hypocrisie aan van de overheid die enerzijds zegt dat de armste gezinnen
toegang moeten krijgen tot sociale huisvesting en anderzijds dat de financiën van deze
sector in evenwicht moeten worden gebracht.
“Niet iedereen kan de voordelen genieten en degenen die uitgesloten worden, zijn
reeds de minst bedeelden. Laat ons even de berekening van de huurprijs in de sociale
woningen aanhalen als voorbeeld.
Om personen met een laag inkomen toegang te verlenen, bepaalt de wet dat de
huurprijs wordt berekend op basis van het inkomen. Als goede beheerder zal de
maatschappij-eigenares huurders met hoge inkomens zoeken die haar een hogere
huurprijs betalen, binnen de grenzen van de wet. Indien de sociale verworvenheden op
deze manier ondermijnd en bestreden worden, waarom zouden we dan nog het recht
op huisvesting erkennen als een onschendbaar recht van de mens ?”.