Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

WONEN 253
Maar, zo waarschuwen de verenigingen waar de armen het woord nemen, wat betekent
een statistische kennis, wanneer - in de logica van de armoede - mensen op een
bepaald moment ‘vluchten’ of ‘verdwijnen’ ? Is een statistische kennis in deze nog
voldoende, wanneer men weet dat de armste mensen door de omstandigheden
ontsnappen aan elke statistiek ? Welke kwalitatieve kennis kan hier ter hulp komen ?
Het absoluut principe is voor alle verenigingen waar de armen het woord
nemen, heel duidelijk :
• Er kan nooit overgegaan worden tot uithuiszetting indien er niet voorzien is
in een degelijke herhuisvesting, omdat de menselijke waardigheid niet toelaat
dat mensen op straat moeten leven.
Men mag dit principe niet beschouwen als een inbreuk tegen het recht op
eigendom. Het verbiedt immers niet de uithuiszetting als zodanig. Het
principe stelt enkel dat uithuiszetting, zonder herhuisvesting, uitgesloten
moet worden.
• Moet er toch tot uithuiszetting overgegaan worden, dan dient de
deurwaarder, als eerste daad, de betrokkene in te lichten over diens rechten
en de lijst voor te lezen van de goederen die wettelijk niet in beslag genomen
mogen worden. Zolang de wetgeving dit niet voorschrijft, zou deze praktijk tot
de erecode van de deurwaarder moeten behoren. (Zie in dit verband ook de
bijdrage over “Schulden en beslag” in bijlage).
• Voor het huisuitzettingsproces vormen preventiewerk, sociale begeleiding,
controle van de redenen voor een reputatie even zovele mogelijke
maatregelen. Zo moeten ook de verdedigingsrechten van de huurders
werkelijk verzekerd worden.
• Daarna moet via coördinatie (gerecht, OCMW, verenigingen,.....) gezocht
worden naar een degelijke nieuwe woning. Dit wordt weergegeven door de
uitdrukking “geen huisuitzetting zonder ernstig voorstel voor een nieuwe
woning” die de verenigingen van de armste gezinnen onophoudend herhalen.
De overheden hebben een grote verantwoordelijkheid inzake herhuisvesting
van personen die uit hun woning gezet werden.
• De verantwoordelijkheid van de overheden beperkt zich niet tot het beheer
van de gevolgen van de huisuitzetting, tot de uitwerking van overgangsoplossingen
: opvangtehuizen, verblijfcentra. Ze heeft ook en vooral
betrekking op toekomstgerichte oplossingen : prioriteit bij het toekennen van
een sociale woning, creatie van betaalbare huurformules voor de kleine
inkomsten, huisvestingstoelage.
Sociale interveniënten bevestigen dit laatste voorstel door te onderstrepen dat “men de
OCMW’s moet stimuleren om huurtoelagen uit te keren aan personen in moeilijkheden, die
een woning zoeken die het best aan hun situatie is aangepast. Op deze manier zou men op
een reeks interventies kunnen “besparen”. Het is paradoxaal dat de overheden die noch
huurprijzen vastleggen, noch in een sociaal huisvestingsbeleid investeren (onder andere
huurtoelage) na de huisuitzetting, op kosten van de gemeenschap, investeren in
verblijfskosten, zonder de toekomst voor te bereiden van de personen die dit leed
ondergingen.