Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

“Mijn buren spreken niet tegen mij. Zij hangt af van het OCMW, ze gaat gewoon geld
vragen wanneer ze niet rondkomt. Ik hoor niets anders dan dat.”
De omgeving is in de tweede plaats de wijk. De openbare ruimte die ze vormt, is voor vele
gezinnen de rechtstreekse verlenging van de privé-ruimte (wanneer men geen tuin of
binnenkoer heeft, zet men de stoelen op het voetpad, speelt men in de openbare parken en
praat men in de gangen, terwijl een aantal van de armsten daarentegen lijdt onder
eenzaamheid en isolement).
Het etiket van de wijk volgt het gezin als een blok aan hun been :
WONEN 264
“Ik woonde op ‘55’ in Namen, een soort onthaaltehuis voor ongewenste personen en
waar de politie vaak razzia’s hield, met het wapen in de hand. Enkele jaren geleden
luidde een titel in “La Libre Belgique” : “Namen kent twee rampen : immigratie en
‘55’ ! Wel, wanneer je daar buiten komt, kan je lang zoeken naar werk of huisvesting :
men slaat de deur voor je neus dicht. De miserie was er zo erg dat we die overal als
een schandelijke ziekte meedroegen.”
“Je moet de anderen steeds overtuigen en haast jezelf overtuigen dat we niet minder
waard zijn dan wie dan ook.”
• Daarom moet een grote inspanning gedaan worden om de wijk een
positiever beeld te geven, in de eerste plaats in de ogen van de bewoners zelf,
maar ook in die van de overige bevolking.
Zo is de kwaliteit van de gebouwen doorslaggevend voor de kwaliteit van het leven van de
bewoners. Maar de Woningwetwoningen zijn, zoals hun naam laat vermoeden, te vaak
gebouwd met materiaal van tweede kwaliteit en veroorzaken allerlei hinder (slechte isolatie
en geluiddemping).
• De overheden moeten de dichtst bevolkte wijken uitrusten met de vereiste
infrastructuur (openbare verlichting, openbare diensten, openbaar vervoer,
scholen, enz.) en de onmisbare speelruimten behouden (pleinen, enz.).
• Tenslotte moet een dynamisch beleid van steun aan het sociaal en cultureel
wijkleven worden gevoerd : acties in open milieu, jongerencentra,
gemeenschapszalen, wijkcomités, feesten, enz.
Op dit vlak kunnen de zogeheten geïntegreerde buurtcentra die binnen het
kader van diverse VFIK-projecten in Vlaanderen werden opgericht, als een
stap in de gewenste richting beschouwd worden. Dergelijke centra dienen, na
een eerste evaluatie, verder ontwikkeld en eventueel uitgebreid te worden.
Deze “wijkdynamiek” moet op lange termijn “een tolerantie ontwikkelen”, een cohabitatie
van zijn bewoners, armen en minder armen. Het spookbeeld van zovele arme gezinnen om
zich opgesloten te weten in “miseriegetto’s” onderstreept het belang van deze inzet.
• De OCMW’s op het platteland wensen terzake dat “het platteland zijn
rechten waarmaakt”. Ze klagen het feit aan dat het huisvestingsbeleid te vaak
op de steden gericht zijn (leegstaande woningen, S.V.K., ontwikkeling
buurtcentra, huurtoelage van het Huisvestingsfonds).