Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

De gezondheid maakt deel uit van het kapitaal waarmee de kinderen hun
toekomst moeten opbouwen ; die gezondheid draagt de prijs ... van de
opoffering.
- “Nu is het duurder. Vroeger kon ik mij beter verzorgen. Mijn dochter mag ziek zijn,
maar ik niet ! Ik zou de dokter laten komen voor haar, maar voor mijzelf, zou ik hem
niet roepen”.
- “Men heeft het recht niet ziek te zijn ! Het huis uitgaan voor een ziekte, of zelfs ziek
zijn en thuisblijven, ik kan mij niet met mijn kind bezighouden omdat ik ziek ben. Dat
is een probleem ...”
- “Men ontzegt zich dingen voor zijn ziek kind, in die zin dat je de dokter oproept en
geneesmiddelen koopt. Desnoods roep je de dokter voor je kind, maar niet voor
jezelf”.
Een flagrant voorbeeld van ongelijkheid betreft de thuiszorg. Volgens een studie die door
de K.U.L. werd uitgevoerd - en andere studies wijzen in dezelfde richting - zou de
uiteindelijke kostprijs die ten laste blijft van de thuis verzorgde persoon 9% bedragen van
het inkomen van een welgesteld gezin (+ 40.000 fr. per maand beschikbaar), 14% van het
inkomen van een gemiddeld gezin, maar 18% van het inkomen van een bescheiden gezin.
Overigens, de thuiszorg mag dan vooral de minderbegoede kringen betreffen, ze wordt
weinig beoefend met de arme gezinnen die als “log” beschouwd worden, hun woningen zijn
klein en slecht uitgerust. Bovendien worden ze soms slecht onthaald : schending van de
privacy, opgelegde zorgen.
• Administratieve obstakels
GEZONDHEID 133
“Een gezin uit Asse : een alleenstaande moeder met twee kinderen; na het
faillissement van de onderneming waar haar echtgenoot werkte, ontdekt zij dat zij niet
in orde is met haar ziekenfonds, dat zij 25.000 frank zou moeten betalen om zich terug
in regel te stellen. Nu heeft zij als enig bestaansmiddel werkloosheidsuitkeringen
waarmee zij net kan overleven.
Zij doet een beroep op het OCMW, maar dit weigert tussen te komen.
Het jongste kind heeft frequent ademhalingsproblemen. De moeder wacht zo lang
mogelijk voor zij er de arts bijhaalt, want het is niet gemakkelijk hem te zeggen dat zij
geen geld hebben. Gevolg : heel vaak wordt het kind in allerijl naar de spoedopname
gebracht; zo wordt het in 8 maanden 10 maal in het ziekenhuis opgenomen.
Naarmate de ziekenhuisopnamen elkaar opvolgen, en ook de commentaren “Bent u er
weer!”, verliest de vrouw haar zelfvertrouwen, lijdt de kleine niet alleen lichamelijk,
maar ook psychologisch, hij wordt “karakterieel”. Aangezien de moeder het niet meer
aankan, wordt de oudste in een internaat geplaatst en voelt zich verworpen. De
facturen stapelen zich op : het OCMW schiet het geld voor, maar met de verplichting
om het terug te betalen. De moeder voelt zich almaar schuldiger, wat de betrekkingen
met het OCMW steeds moeilijker maakt.
Dan verhuist het gezin naar Molenbeek waar de grootmoeder woont en het team van
een geneeskundig huis ontmoet.
Dit schrijft een brief naar de maatschappelijk werker van het OCMW van Molenbeek.
Het gezin krijgt dan een medische kaart, die recht geeft op verzorging en genees-