Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

mensen op straat zullen komen te staan. Het geval stelde zich bijvoorbeeld onlangs naar
aanleiding van een Ontwerp van Ordonnantie in het Brusselse Gewest, dat nog enkel
verhuring zou toelaten indien bepaalde criteria - zoals de trapbreedte - strikt zouden
toegepast worden. Die al te strenge criteria zouden plots zeer veel huizen onverhuurbaar
maken. Bovendien verwachten zij fikse prijsstijgingen omdat de vraag groter wordt dan het
aanbod.
De gemeenten moeten er zich dan ook bewust van zijn dat zij bij het invoeren van een
kamerreglement in herhuisvesting moeten voorzien. Aan de eigenaars moet de kans gegeven
worden om het verhuurde goed aan te passen conform de reglementering.
In de dialoog-werkgroep hebben de deelnemers er herhaaldelijk op gewezen dat enkel het
reglementeren van zogeheten marginale woonvormen op zich absurd is. De huurwetgeving
moet betrekking hebben op alle woonvormen en in die zin toegepast worden. De
basisnormen voor het verhuren van een pand (het weze een huis, een appartement, een
studio, een kamer, een camping) dienen altijd te beantwoorden aan de eisen van een
menswaardige woonst, zowel wat betreft grootte, comfort, veiligheid, hygiëne, prijs,
nutsvoorzieningen, enzovoort....
Tenslotte kwam dialoog-werkgroep de idee van een “huurvergunning” ter discussie.
Eigenaars zouden in dit geval slechts een woning mogen verhuren als hun eigendom aan een
aantal basisnormen voldoet. Vertegenwoordigers van eigenaarsverenigingen achten dit een
onmogelijk te realiseren voorstel, als men weet dat in ons land zo’n ca. 1.450.000 woningen
worden verhuurd.
Anderzijds is ook de mening van de huurders hierover belangrijk. Een kwaliteitscontrole
kan, bijvoorbeeld, steekproefsgewijs doorgevoerd worden (te beginnen met één gemeente
per provincie), naar analogie met de controle op de niet-betaling van het ‘Kijk- en
Luistergeld’ bijvoorbeeld.
Voorstellen
WONEN 227
• Algemeen en principieel wordt gesteld dat het reglementeren van wat
als een marginale woonvorm wordt beschouwd, getuigt van een
fragmentarische aanpak als niet tegelijkertijd een globale politiek van
toegankelijkheid van de gewone huisvestingsmarkt wordt gevoerd.
• Er wordt gepleit voor een algemeen huisvestingsreglement in verband
met de veiligheid en gezondheid van woningen (met minimum-normen inzake
woonoppervlakte, comfort, elektrische installatie, nutsvoorzieningen, sanitair,
veiligheid, enz.).
• Op diverse bevoegdheidsniveaus moet er dringend werk worden gemaakt
van een decreet betreffende de verhuring van kamers. De criteria
inzake veiligheid en kwaliteit moeten uitgewerkt worden in een Koninklijk
Besluit. Een goed controle- en sanctioneringsysteem op de naleving van het
decreet is onontbeerlijk.
• Bij het invoeren van een reglement op gemeubelde kamers moet men
voldoende o v e r g a n g s b e p a l i n g e n en eventuele verbeteringspremies
voorzien, zodat eigenaars de tijd en de middelen hebben om hun woningen