Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

Concreet betekent dat bijvoorbeeld dat een gezin dat van het bestaansminimum leeft,
geen recht heeft op (fiscale) aanpassingen op basis van het aantal personen ten laste.
Terwijl met die voordelen, dus de aftrek voor personen ten laste, toch heel grote
bedragen gemoeid zijn (in het aanslagjaar 1990 meer dan 28 miljard, alleen voor
kinderen ten laste)...
In 1984 raamde men dat 14% van de bevolking (dat is 1.384.356 personen) behoorde
tot de categorie van personen met een inkomen onder het belastbaar minimum. En
hoeveel gezinnen met kinderen waren daarbij? Wie bekommert er zich om hen?
Blijkbaar niemand, want er bestaan geen specifieke studies over...
Voor de gezinnen met een inkomen boven het belastbaar minimum zou het beleid
bijvoorbeeld kunnen vertrekken van het beginsel dat kinderen een zwaardere last zijn
in gezinnen met een bescheiden inkomen die makkelijker te dragen is door de hogere
inkomens, ook al staat de kostprijs van een kind in verhouding tot het inkomenspeil.
Uitgaande van die sociale overweging vinden progressieve verantwoordelijken en
deskundigen meestal dat het fiscale gezinsbeleid rekening moet houden met het
levenspeil van de gezinnen en gunstiger moet zijn naarmate de inkomens lager zijn;
zoals in elk sociaal gezinsbeleid moeten de gevolgen ervan omgekeerd evenredig zijn
met het inkomenspeil van het gezin. Dat zeer fundamentele debat wordt steeds weer
ontweken. België heeft inzake gezinsfiscaliteit voor de meest antisociale formule
gekozen, met name de formule waarbij de techniek van de fiscale aftrek het meest
opbrengt. Dat betekent dat de belastingverminderingen des te meer besparingen
opbrengen naarmate het belastbaar inkomen hoger is.
Het is plat gezegd, maar “een kind ten laste” brengt een hoger inkomen veel meer op
dan een lager inkomen. Dat is niet alleen een ontkenning van het principe van de
gelijkheid van kinderen, maar ook een aanfluiting van een gezinsbeleid dat ook maar
enigszins sociaal wil zijn.”
H. Peemans-Poullet, Famille, Pauvreté, Fiscalité in En Marche, mei 1994
* ... en moeilijk of geen werk vinden
GEZIN 31
Talrijk zijn de getuigenissen over de moeilijkheden voor de armste mensen om aan een job
te geraken. Dit heeft niet enkel te maken met de economische crisis die steeds duidelijker
een strucutureel kakrakter heeft - zie Hoofdstuk 2 -, maar ook met de achterstelling van de
armen op het vlak van scholing en beroepskwalificatie. Als er al werk gevonden wordt is het
dikwijls ongezond, vuil en onderbetaald werk, of werken in het zwart of in een
interimbureau :
“Als je gestuurd wordt voor een interim, is het niet veel beter. Ze bekijken je als willen
ze zeggen : ‘t Is maar een interim’. Voor je begint te werken, weten ze al vanwaar je
komt. Je voelt je verstoten op het werk”.
De werkloosheid waarmee de meeste ouders van arme gezinnen te kampen hebben, heeft
een weerslag op het evenwicht binnen het gezin. Dit heeft onder meer tot gevolg dat de rol
van de vader onduidelijk wordt, dat de kinderen zich schamen op school. De gezondheid
van het gezin, de leermotivatie van de kinderen hebben er onder te lijden. Ook de aard van