Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

OCMW 93
- Dit zijn de principes van de maatzorg, zeggen de hulpverleners. Waar ze consequent
worden toegepast gaat het echter om “projecten”, meestal experimenten met een tijdelijk
karakter (zie verder : Project Maatzorg OCMW GENK). Het belang van netwerkontwikkeling
ziet men in, ingebed in de principes van maatzorg. Diensten dienen elkaar
beter te leren kennen en verwijzing kan soepeler gebeuren. Het OCMW moet zijn lage
drempel behouden en heeft soms nood om zijn imago te veranderen. Projectwerkingen
hebben hierbij een positief resultaat. Het tijdelijke karakter van deze projecten wordt
betreurd, wordt onaanvaardbaar genoemd.
• In het verlengde hiervan dient ook méér aandacht te gaan naar een
structurele aanpak van armoede en uitsluiting. Methodieken zoals groeps- en
opbouwwerk kunnen daarbij een belangrijke rol spelen (verhogen en
stimuleren van de draagkracht van een buurt, herstellen van de sociale
weefsels,...). (Zie ook Hoofdstuk 4 - Cultuur, waarin aandacht wordt
geschonken aan de voorwaarden voor het slagen van dergelijke acties).
- De nood van een structurele aanpak doorkruist dit hele mobilisatierapport. Vooral het
probleem van huisvesting en tekort aan arbeidsplaatsen wordt ook door de OCMW-werkers
erkent. Een OCMW-verantwoordelijke vindt dat de groepsvorming van de arme mensen
zelf moet ondersteund worden en denkt aan een ambtenaar vierde wereld of zelfs aan een
raad vierde wereld. Er dient immers een groep te zijn die bv. bij overleg rond huisvesting,
de noden en leefwereld van arme personen echt kent.
• Er dient gestreefd naar het principe om alle hulp zoveel mogelijk op elkaar
af te stemmen, zodat de arme gezinnen beroep kunnen doen op één
vertrouwensfiguur, en niet overstelpt worden met telkens verschillende
maatschappelijk werkers van telkens verschillende diensten (cfr. rol van een
permanent armoede overleg). Ook de vrijheid van keuze van deze
hulpverlener dient gewaarborgd.
- De OCMW’s ontkennen dat niet, integendeel. Ze scharen zich dan ook achter de idee van
één vast persoon, één vertrouwensfiguur De vrijheid van keuze evenwel is een moeilijker
punt. Zo kan het een strategie van de hulpvrager zijn om naar verschillende hulpverleners te
gaan om het kernprobleem te ontlopen. Dit wordt ook als vernederend door de
maatschappelijk werker ervaren. Wanneer een relatie niet klikt, kan de bemiddeling of het
ingrijpen van een hoofd-maatschappelijk werker aan dit probleem tegemoet komen (door
het aanstellen van een andere hulpverlener bv.).
• De maatschappelijk werkers van de OCMW’s hebben nood aan
( p e r m a n e n t e ) b i j s c h o l i n g. Hun huidige te zware taakbelasting laat
hiervoor geen ruimte. Deze bijscholing/opleiding/supervisie dient gericht te
zijn op een intensieve training in een geëigende methodiek voor het werken
met kansarmen. Er zou ook moeten worden nagedacht over de mogelijkheid
tot verplichte bijscholing voor de hulpverleners die beginnen te werken in een
OCMW.
- Volmondig eens, zeggen de hulpverleners. De bestuursorganen moeten hier bereidheid
tonen om te investeren. Zonder hun akkoord en ondersteuning lukt het nu eenmaal niet.
• Raadsleden van een OCMW en andere personen met beslissingsbevoegdheid, dienen de tijd
te nemen om de wereld, de geschiedenis en de vragen van arme mensen te leren kennen. Ze
dienen zich te vormen omtrent de uitsluitingsmechanismen die de samenleving voortbrengt.