Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

men makkelijk zegt dat ze als ze dan niet gevaarlijk zijn voor de anderen, het op zijn
minst voor zichzelf zijn.
De advocaten stellen zich vragen.
“Is het medisch corps in staat een alternatieve behandeling voor te stellen voor de
hinderlijke ziekenhuisopname en is het Parket bereid te luisteren naar dergelijke
alternatieve oplossingen ?”
De arme mensen worden in toenemende mate gepsychiatriseerd. Dit fenomeen treft vooral
de mensen die geen of weinig toegang hebben tot de primaire gezondheidszorg.
Door de psychiatrisering krijgen deze mensen een etiket opgeplakt dat bepalend is voor de
toekomst.
• Indicatoren die tekort schieten
GEZONDHEID 125
In het voorwoord van het bundel “Gezondheid voor Allen”, dat in 1984 als
referentiedokument werd goedgekeurd voor een gezondheidsstrategie van de
Wereldgezondheidsorganisatie (W.G.O.) worden de noodzakelijke voorwaarden herhaald
voor de bevordering van de gezondheid in een gemeenschap: “Indien er geen vrede en
sociale gerechtigheid heerst, indien er niet voldoende voedsel en drinkwater
beschikbaar is, indien men niet zorgt voor degelijk onderwijs en dito behuizing en
indien men er niet voor zorgt dat iedereen een nuttige rol kan spelen in de
maatschappij en een aangepast inkomen geniet, dan is er geen gezondheid mogelijk
voor de bevolking en kan er ook geen sprake zijn van reële groei of sociale
ontwikkeling”. Deze noodzakelijke voorwaarden moeten integraal deel uitmaken van de
sociale diagnose van de gezondheidsbehoeften.
Het hoofddoel van Gezondheid voor allen van de W.G.O. is het verschil in
gezondheidstoestand tussen de sociale groepen te verminderen. Over welke instrumenten
beschikt men in België om deze ongelijkheden te meten in termen van sterftecijfer en
morbiditeit ?
Het derde Verslag van de Interdepartementale Commissie voor de Armoedebestrijding uit
1991, werd besloten met een dringende oproep om te investeren in het domein van de
kennis: “Studies zullen moeten uitmaken welke factoren de sociale ongelijkheden op het
vlak van de gezondheid bepalen, het concept moeten preciseren van de differentiële
morbiditeit, van de gezondheidscultuur en deze operationeel maken.” Sindsdien blijft men
voortdurend aangeven welke leemten er op dit vlak bestaan. Wat eens te meer de vraag aan
de orde stelt; wil men de gezondheidstoestand van de arme en kansarme bevolking eigenlijk
wel kennen?
Er werden nochtans enkele werkzaamheden ondernomen in het zoekwerk naar indicatoren :
het werk van G. Masui-Stroobant, van R. Lagasse ... Toch gaan er veel stemmen op om te
zeggen dat geen enkel systematisch werk, voor het hele land ons in staat stelt de positieve of
negatieve impact van het gevoerde beleid te meten. Men zou dus betrouwbare indicatoren
moeten uitwerken die het mogelijk maken een doorlopende en verfijnde analyse te maken
waarbij rekening gehouden wordt met de realiteit van de armste groepen. Met de hulp van
deze indicatoren zou men dan een overheidsbeleid kunnen uitbouwen voor de bevordering
van de gezondheid, opgevat als collectief goed.