Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

WONEN 245
- heroplaaien van kleine en meer ernstige delinquentie (economisch overleven of het op
straat “zenden” van kinderen, woningen die te klein of ongeschikt zijn voor grote
gezinnen);
- kindermishandeling (het dicht op elkaar wonen, promiscuïteit) die zich manifesteert in de
vorm van slechte behandeling of nalatigheid in de educatieve opvolging;
- stijgende schuldenlast van de gezinnen;
- verkrotting, bron van hygiënische en gezondheidsproblemen die hele gezinnen treffen.”
In een bepaalde streek op een bepaald ogenblik vaststellen dat de huurprijzen dalen of dat er
in theorie voldoende woningen zijn, doet niets af aan de noodzaak om dringend structurele
oplossingen te vinden voor een situatie waarin de actuele Belgische privé-huisvesting in alle
omstandigheden ontoegankelijk blijft voor de armsten en het ook wordt voor een steeds
groter wordend aantal bestaansonzekere personen.
Een studie over de “Nieuwe initiatieven voor huisvesting van de minst bedeelden in
Brussel”, in 1994 gepubliceerd door de Koning Boudewijnstichting, komt tot dezelfde
conclusie : “Na sterke stijgingen volgt een daling van de huurprijzen, vandaag vooral voor
kleine appartementen, die nochtans geen zicht geven op een grotere opening van de privéhuurmarkt
voor de personen met lage inkomens in het Brusselse Gewest. Daarom moet het
Gewest zijn inspanningen voortzetten teneinde degelijke en betaalbare woningen te bieden
aan de bewoners en meer in het bijzonder aan de lage inkomens”.
Wat betekent dat enkel een interventie, buiten de economische logica die de
huurmarkt beheerst, een heuse toegang tot privé-huisvesting mogelijk zal maken.
Deze interventie werkt de onbetaalbaarheid van de woningen weg. De technische
modaliteiten van deze interventie moeten nog worden bedacht.
Het is alleszins nodig om, in nauwe samenwerking met de verenigingen van de
armsten, de macro-economische impact van de doorvoering ervan te evalueren, in
termen van tewerkstelling, verbruik, fiscaliteit, kapitaalbewegingen. Deze evaluatie
moet een beter gebruik van de beschikbare budgetten mogelijk maken.
“Zolang ik slechts een bestaansminimum van 19.000,-BF heb en de huurprijzen voor
ietwat degelijke appartementen met twee kamers ongeveer 15.000,-BF bedragen,
bestaat het recht op huisvesting niet voor mij”.
Te volgen routes : maximale huurprijs in verhouding brengen van de inkomsten,
huurtoelage en objectieve huurprijs
Rekening houden met de onbetaalbaarheid van de woningen voor diverse lagen van de
bevolking (niet enkel de armsten zijn hier het slachtoffer van, maar ook al wie
bestaansonzeker is) in elk beleid, betekent onderzoeken hoe men het aandeel van de huur en
de lasten in het gezinsbudget kan verlagen, of, hoe men het gezinsbudget kan verhogen.
Maatschappelijke werkers van de OCMW’s bevestigen dit wanneer ze het beleid dat van
arme gezinnen eist dat ze hun budgetten beter beheren, terwijl de helft ervan naar de huur
gaat, hypocriet noemen.
De geschiedenis van de armste gezinnen toont aan dat 20% van het gezinsbudget besteden
aan huur, een absoluut maximum is. Daarboven begint of neemt de bestaansonzekerheid toe.
Juristen, practici van de huisvestingskwestie voegen hier aan toe dat het belang van de