Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

GEZONDHEID 145
De betalingswijze, met het forfait dat sommige wijkgezondheidscentra invoeren, bevordert
de continuïteit en de globaliteit van de zorgverlening en draagt ongetwijfeld bij tot een
geïntegreerde aanpak van de gezondheid. Maar men zou een evaluatie moeten maken om
na te gaan of de initiatieven de minst bedeelden ook bereiken.
In het domein van de preventie onderstrepen onderzoekers dat de socio-culturele
toegankelijkheid van de diensten voor de minst bedeelde kringen weinig bekend is en zeker
problematisch is. Het onderzoek dat in 1992 en 1993 georganiseerd werd door een groep
professionals uit de gezondheidssector die samengebracht werden via de Beweging ATD
Vierde Wereld, stippelde een vernieuwende aanpak uit waarmee de armsten hun stem
kunnen laten horen en hun ervaringen en hun projecten betreffende het beleid inzake
kinderen uit te wisselen.
De synthese van deze aanpak werd gepubliceerd onder de titel “Het standpunt van heel arme
gezinnen over de promotie van het gezondheidsbeleid tijdens de kinderjaren”, in de
documenten van een Colloquium, dat de Interuniversitaire Groep Onderzoek en Armoede in
januari 1994 organiseerde rond het thema “Moet en mag het onderzoek van de armoede
rekening houden met het standpunt van de armsten ?”.
De methode illustreert hoe de culturele implicatie van de zogenaamd begunstigde groepen
bij de definitie van de profielen van het dienstenaanbod zeker een van de meest steekhoudende
benaderingen is in vergelijking met de vraag naar de rationaliteit van het sociaal
aanbod. De gekozen methode - kwalitatieve enquête via sleutelinformateurs over de thema’s
van sanitaire opvolging van het jonge kind, opvangmodi en de eerste stappen in de
kleuterschool - blaast de kwestie van de culturele toegankelijkheid van de preventiediensten
nieuw leven in : via de herdefinitie van de aanpak door behoeften toont ze de verzuchtingen
aan die in het kader van gesprekken tot uiting kunnen komen.
Mr.B. : “Ik zal u zeggen wat het probleem is : er is een dokter bij het wegen die u zegt:
“uw kind is ziek”. Wanneer je vraagt : “Wat kan ik doen ?”, antwoordt hij : “Naar uw
dokter gaan.” Maar waarom zijn we daar dan ? Waarom laten we ons kind dan
wegen?”
Daarom stellen de armste gezinnen voor na te denken over de organisatie van preventieve
diensten en de institutionele opsplitsing tussen de preventieve diensten die het “Office
National de l’Enfance” organiseert en de curatieve diensten in vraag te stellen. Ze tonen aan
dat de globaliteit van de zorgverlening een van de belangrijkste kwaliteiten van de
gezondheidszorg is en dat de inspanningen om deze globaliteit te bereiken, sterk tekort
schieten. Ze vestigen de aandacht op de ondoeltreffendheid van de “gezondheidscontroles”
die niet gelijktijdig de middelen aanreiken voor toegang tot gezondheidszorg waarvan de
noodzaak in het licht gesteld werd.
“Kan men dromen van onderzoek dat succesvolle praktijken in het licht zou stellen, dat de
capaciteiten zou waarmerken ?” Positief antwoorden op deze vraag is aansluiten op de
gemeenschappelijke aspiraties van degenen die in armoede leven en degenen die in de
praktijk hun partner trachten te zijn.