Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

Voor talrijke gezinnen leidde het gebrek aan een aangepaste en gezonde woning tot de
plaatsing van de kinderen. De sociale woning die hen wordt toegekend en die de
gezinshereniging moet bevorderen, moet daarom rekening houden met de totale grootte van
het gezin en niet enkel met het aantal kinderen dat samen met de ouders in de sociale
woning aankomt.
• Het aantal woningen dat aangepast is aan deze groep kandidaat-huurders -
de grote gezinnen - moet daarom dringend worden verhoogd.
De verhoging van het aanbod moet blijvend gepaard gaan met een voldoende
woningkwaliteit. Talrijk zijn de woningen die, destijds in snelle haast
opgetrokken en met een te goedkope woonuitrusting, de gevolgen van een
minderwaardige kwaliteit in feite ten laste leggen van de sociale huurders, die
daardoor supplementaire kosten opgezadeld krijgen (bv. gebrekkige isolatie,
wat weerslag heeft op hoge verwarmingskosten en/of geluidshinder).
Zogeheten “risicokandidaten”
WONEN 275
Het is ook heel moeilijk te worden aanvaard in een sociale woning wanneer men van het
bestaansminimum leeft, van een kleine werkloosheidsuitkering of een klein pensioen;
wanneer men veel schulden heeft of net zijn huis werd uitgezet wegens niet-betaling van de
huur.
Een comité voor de rechten van de mens en de burger, samengesteld op initiatief van
militanten van de Beweging ATD Vierde Wereld in Waals-Brabant ter ondersteuning van
gezinnen die in armoede leven en uitgesloten zijn, stelde vast dat verschillende sociale
huisvestingsmaatschappijen van grote agglomeraties als stilzwijgende eis voor de
toekenning van een sociale woning stellen dat het gezin niet uit twee werklozen bestaat.
Bepaalde huisvestingsmaatschappijen staan terughoudend tegenover de aanvaarding van dit
soort huurders. Ze verkiezen inderdaad huurders die solvabel zijn en vaste inkomsten
kunnen verzekeren.
“Ze verhuren de huizen van de wijk niet meer aan mensen met een bestaansminimum. Hij
die een woning betrekt, wordt er niet uitgezet, maar men verhuurt niet meer aan mensen met
een bestaansminimum. Nochtans zijn deze woningen bestemd voor mensen zoals wij. Ze
worden enkel nog verhuurd aan mensen met een goed loon.... Om geld in het laatje te
brengen”, stelt een groep rechthebbenden op het bestaansminimum van een OCMW in
Wallonië vast.
De laatste jaren is het aantal huisuitzettingen voor niet-betaling van de huur in de
sociale huisvesting sterk gestegen. Zo registreert een sociale huisvestingsmaatschappij
uit het Luikse, die 5.400 woningen beheert, sinds 1990 ongeveer 50
huisuitzettingen per jaar. De stijging van de huurprijzen, zelfs een minimumhuur,
draagt bij tot de schuldenlast. De gezinnen hebben het meest behoefte aan een
betaalbare woning wanneer de kans reëel is dat ze zich te diep in de schulden gaan
steken. Ze naar de privé-huurmarkt verwijzen betekent hen veroordelen tot het
straatleven, tot tijdelijke verblijfsstructuren of krotten.
Sommige verenigingen stellen voor om in elke huisvestingsmaatschappij een quota
woningen voor te behouden voor dit type huurders, met sancties voor de huisvestings-