Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

gezinnen, gericht op integrale opvang en ondersteuning van het hele gezin,
met het doel het gezin opnieuw in de samenleving een volwaardige plaats te
laten innnemen.
• De thuislozenzorg moet verder denken aan andere en nieuwe hulpverleningsvormen
die inspelen op de behoeften van de thuislozen, o.a.
pensionwonen, inloopcentrum, straathoekwerk, flexibele en door de
betrokkene zelf te bepalen verblijfsduur... Het gaat hier om een dringende,
reële behoefte die door het beleid dient erkend en ondersteund te worden.
• De ongewenste neveneffecten van de afschaffing van de wet op de
landloperij - een toename van het aantal daklozen - zijn het gevolg van het
geen rekening willen houden met de overgangsmaatregelen die door de
thuislozensector werden voorgesteld. Het beleid moet dringend haar
verantwoordelijkheid terzake opnemen en alsnog de opvang en begeleiding
van daklozen verzekeren. In de eerste plaats in het kader van een globaal en
normaal huisvestingsbeleid, maar ook door het versterken van de middelen
waarover de onthaalcentra beschikken. De gemeentebesturen en OCMW’s
zouden ook op dit vlak een veel actievere rol kunnen spelen, onder meer door
een harde toepassing van de Wet Onkelinx.
3.1.5. TOT BESLUIT
WONEN 237
Een vaststelling die overigens meermaals in dit Algemeen Verslag terugkomt : welke
mechanismen zijn hier aan de gang ?
Er wordt geen oplossing gevonden voor het probleem van een betaalbare huurprijs, die in
verhouding staat tot het inkomen van de mensen. Wie twee maand in gebreke blijft om de
huur te betalen wordt op straat gezet. En uiteindelijk is het toch de samenleving die moet
instaan om de thuislozen en daklozen datgene te geven waar ze elementair recht op hebben :
een dak boven het hoofd. Uiteraard geldt hetzelfde voor alle mensen die in een marginale
woonvorm terecht zijn gekomen.
Dit uitsluitingsproces gaat onverminderd door terwijl om puur economische en speculatieve
redenen een deel van het woningenbestand leeg blijft staan.
Terwijl ruim 177.000 gezinnen in ons land dagelijks de woonnood als een realiteit
ervaren, wordt het aantal leeggstaande woningen in Vlaanderen alleen reeds op
89.000 geschat. De afgelopen jaren waren verschillende steden het toneel van het
bezetten of “kraken” van leegstaande huizen. Het is een vorm van soms ludieke actie,
maar terzelfdertijd ook een duidelijk signaal :
“Het ontstellend tekort aan sociale woningen, het moeilijk verwerven van zo’n
woning en het aangewezen zijn op de private huurmarkt maken dat het leger daklozen
gestaag stijgt en dat zwakkere bevolkingsgroepen weggesaneerd worden naar
betonnen getto’s. Zolang aan dit alles geen paal en perk wordt gesteld en zolang voor
mensen wordt bepaald hoe en waar ze moeten wonen, is kraken een gerechtvaardige
oplossing”.
(De Morgen, 19/3/1994)