Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

De belangrijkste voorstellen die in dit domein werden geformuleerd - duidelijke en
doorzichtige definitie van sociale prioriteiten, centralisering van de vraag en doorzichtigheid
van de inschrijving van deze vraag, recht op beroep van personen en verenigingen, aandacht
voor het verleden van de armsten - kunnen een eerste fase zijn om erop te wijzen dat
huisvesting als een burgerrecht en een openbare dienst wordt beschouwd, waarvoor de
overheid de regels bepaalt, zichtbaar maakt en er borg voor staat.
ALGEMENE CONCLUSIES
WONEN 288
“Er is haast bij; de situaties van de gezinnen die 20.000 fr krijgen van het OCMW,
daar waar meer dan de helft nodig is om de huur te betalen, zijn bekend. Een
maandelijkse toelage voor de huur verlenen aan de arme huurders, het bestaansminimum
verhogen zijn maatregelen die niet onder vertraging lijden. Wat wil men van
de zekerheid in België ? Laat men de armen lijden, zonder hen geen al te dure
woning te verzekeren ?”
“Het krappe budget beperkt de keuze van een woning aanzienlijk; er wordt een
bedrag gesteld dat zeker niet mag worden overschreden; er zijn de eisen van de
eigenaars en hun vooroordelen (geen werklozen, geen OCMW-trekkers, geen dieren,
geen kinderen, soms ...). Eeuwige vraag : heeft u de middelen ? Dat brengt ons terug
bij de eerste moeilijkheid, de waarborg : het hoge bedrag dat boven mijn middelen
gaat, plus de moeilijkheden om dat geld los te krijgen van het OCMW. Men zoekt naar
regelingen met de eigenaar of men probeert de som “om het even hoe” te vinden, zelfs
op oneerlijke wijze. Dit zou kunnen opgelost worden door een baan, maar het
probleem is er een te vinden. De problemen van werk en van een woning houden
nauw verband met mekaar. Wanneer men geen borg vindt, “doolt men rond”, men
probeert in een onthaalcentrum binnen te geraken, men draait in het rond. In een
onthaalcentrum krijgt men een adempauze, in afwachting van een beter middel om aan
die borg te geraken.”
Alle stemmen die aan bod komen in dit verslag, vragen dat het elementaire recht om
“ergens waardig te wonen” een realiteit wordt, waarvoor de “overheden” borg zouden staan.
Het is het prijskaartje voor het behoud van de democratie en de zekerheid voor allen.
Hoe willen de overheden het recht op een behoorlijke huisvesting, dat uiteindelijk erkend
werd in de grondwet, gaan concretiseren ? Kan men doorgaan de woning te behandelen als
een goed zoals alle andere op de markt ? De logica van de markt die toegepast wordt op de
woning creëert een nieuwe vorm van marginalisering, van uitsluiting, van niet-toegang tot
een fundamenteel goed waarvan anderen kunnen genieten omwille van hun inkomen. De
uitgesloten personen in dit verslag of degenen die ermee bedreigd worden, de
maatschappelijke werkers, de rechters, de advocaten, zijn het allemaal eens met deze
vaststelling en deze éne vraag : waarom treedt de overheid niet op ?
De overheid kan optreden door de huisvestingsmarkt te omkaderen; door al degenen die
omwille van hun inkomenspeil - of het nu gaat om een loon uit onbestendig werk, een
pensioen, een uitkering van bestaansminimum - de huur voor een waardige woning niet
meer kunnen betalen, kredietwaardig te maken.