Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

voor een eventuele plaatsing in objectieve wettelijke termen te omschrijven ? Dit zou
immers opnieuw kunnen leiden tot interpretatiemogelijkheden over wat “kindermishandeling”
is bijvoorbeeld.
“De vraag die dient gesteld te worden lijkt me eerder : hoe een beroepskracht ervan
overtuigen dat hij niet in de plaats van de mensen mag beslissen wat goed is voor
hen ?” (Een deskundige).
Het is belangrijker dat de plaatsing op zich zoveel mogelijk vermeden wordt en dat er
procedures worden voorzien waardoor misbruiken vermeden worden.
Talrijk zijn immers de getuigenissen, waarbij de kinderen geplaatst worden zonder enig
overleg met de ouders, meer nog, waar de ouders zelfs gewoon niet worden ingelicht :
“Mijn kinderen waren in een weekverblijf. Ik had dat zo georganiseerd omdat mijn
man gestorven is en ik hele dagen werkte. Elke vrijdagavond ging ik mijn kinderen
halen en op zondagavond bracht ik ze terug.
Op een vrijdagavond zeiden ze : Mevrouw, het spijt ons maar de kinderen zijn
geplaatst, er zijn klachten binnengekomen dat de kinderen verwaarloosd worden (...).
Je moet je dat eens indenken : je komt daar aan die school en ze zijn daar niet. Ik
stond aan de grond genageld. De kinderen waren dan al drie dagen weg. Ze hadden
dat allemaal achter mijn rug gedaan. Als ze de kinderen wegnemen, is het alsof je een
schok krijgt, een schok voor heel je leven. De kinderen die je toebehoren afnemen,
dat is geen plaatsing, dat is ontvoering”.
“Het is niet verantwoord dat ze die kinderen wegnemen. Ze moeten de ouders helpen
en er eerst mee spreken, en niet direct hun kind afpakken. De kinderen wegpakken is
een huisgezin kapot maken. Door eerst met de mensen te spreken, kun je veel doen,
kun je ze op weg helpen”.
De armsten vinden het vooral een onrecht dat kinderen geplaatst worden door gebrek aan
basisvoorzieningen zoals inkomen, huisvesting, medische zorgen,voeding en kleding.
• Plaatsingen zouden alleen maar mogen gebeuren op grond van duidelijk aanwijsbare
crisis-situaties en als alle andere mogelijke oplossingen volledig zijn uitgeput. De
beslissingen moeten steeds duidelijk gemotiveerd zijn en samen met de ouders besproken
worden. Armoede op zich mag nooit een reden zijn tot plaatsing.
Een belangrijke toelichting bij dit voorstel.
GEZIN 58
Dikwijls wordt tot plaatsing van kinderen (of andere ingrepen van externen in het
gezinsleven van arme mensen) overgegaan op momenten die men gewoonlijk “crisis”momenten
noemt. Ook al is die omschrijving vaag en voor veel verschillende interpretaties
vatbaar, toch menen actoren, die tussenbeide komen, vaak dat er in crisis-situaties niets
anders op zit.
Volgens de ervaring van de organisaties waar de armen het woord nemen - een ervaring die
gedeeld wordt door heel wat deskundigen - is het tegendeel echter waar. Zogeheten “crisissituaties”
zijn dikwijls heel ontvankelijke momenten voor hulp en ondersteuning en nopen
geenzins tot de zeer drastische ingreep die de plaatsing van kinderen is. De crisis zelf schept
kansen voor een nieuwe dynamiek, voor de wil tot het nemen van initiatieven en het zetten