Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

WONEN 226
de kamer voor de duur van het academiejaar kan verhuren aan een student. Toen hij
mij dat kwam zeggen vroeg hij mij om mijn contract te mogen zien. Ik gaf het hem. Hij
schreef er bovenaan de nieuwe einddatum op. Omdat hij dat bovenaan geschreven
heeft, geeft dat nu de indruk dat ik die wijziging ook goedgekeurd heb. Ik kan naar de
vrederechter gaan. Maar wat zal dat oplossen? Hoe zal ik trouwens bewijzen dat hij
het contract eenzijdig veranderd heeft ?”
“Mijn vriendin heeft een gemeubelde studio gehuurd voor 10.000 F. Zij staat er
helemaal alleen voor, ze heeft 19.000 F, dus blijft er 9.000 F over om de elektriciteit te
betalen, de verwarming, enzovoort. Hoe kan ze eigenlijk leven ? “
“De eigenaar komt zomaar bij ons binnen, langs de voordeur. Hij heeft een eigen
sleutel. Hij belt niet aan. Hij verwittigt niet. Hij komt ook dikwijls binnen als wij er
niet zijn.”
Wat hier getuigd wordt over eigenaars mag niet veralgemeend worden. De studiedag van 27
oktober 1994 met de vrederechters, in het kader van het Algemeen Verslag, beklemtoonde
dat het probleem zich eerder situeert bij ‘grote’ eigenaars, of deze die systematisch
minderwaardige huizen opkopen om ze te verhuren aan zogeheten ‘zwakke huurders’. De
geschetste praktijk zou, volgens de vrederechters, veel minder opgaan voor kleine eigenaars.
Sommige partners van het rapport achten het dan ook zinvol om positieve getuigenissen te
vermelden van eigenaars die zich vol goede wil opstellen ten aanzien van mensen met
woonproblemen :
“Een eigenaar had kennis gekregen van de situatie van daklozen. Hij telefoneerde ons
en stelde onmiddellijk twee appartement ter beschikking. Hij had ze net volledig in
orde laten maken om ze te verhuren. Vermits hij - volgens zijn woord - de
huuropbrengst niet echt nodig had, zag hij af van verhuring en stelde beide
appartement gewoon ter beschikking om dakloze mensen een echte woonst te
verlenen” (een medewerker van een organisatie waar de armen het woord nemen).
Precieze cijfers over het aantal kamerbewoners bestaan er niet. Het aantal
gemeubelde kamers wordt in Antwerpen en in Brussel telkens op ca. 10.000 geraamd.
In Gent zou het gaan om zo’n 17.000 kamers, hoofdzakelijk bestemd voor studenten,
maar ook steeds meer betrokken door kansarmen. Dit circuit heeft één hoofdkenmerk
gemeen : de wanverhouding tussen de gevraagde huurprijs (van 5 tot 10.000 F) en de
geboden woonkwaliteit. Deze laatste is dikwijls uiterst bedenkelijk, ongezond en in
veel gevallen ook onveilig.
Het wonen op kamers wordt reeds in een aantal steden gereglementeerd, zij het dan op soms
vrij verschillende manier. Langs Vlaamse kant ligt er in dit verband momenteel een
voorstel tot decreet op tafel. Arme personen hebben gemengde gevoelens bij deze
reglementering. Langs de ene kant juichen ze een dergelijk initiatief toe, want het is een
manier om op lange termijn de wantoestanden in dit segment van de woningmarkt aan te
pakken. Via een dergelijke reglementering kan men immers basisnormen opleggen waaraan
kamers moeten voldoen. Controle op de naleving van deze reglementering is echter
onontbeerlijk om resultaten te boeken.
Langs de andere kant vrezen zij tegelijk dat het invoeren van een te strikte reglementering
op het verhuur van kamers het aanbod op korte termijn drastisch gaat inkrimpen zodat