Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

• de ouders moeten regelmatig en officieel geïnformeerd worden over wat
er met hun kind in de instelling gebeurt (ondermeer op het vlak van school,
vrije tijd, vakantie,...); bij sommige activiteiten dienen de ouders ook
betrokken te worden;
• kinderen uit hetzelfde gezin mogen niet uit elkaar getrokken worden
door een plaatsing in verschillende instellingen;
• kinderen moeten bij het onthaal de nodige psychologische aandacht krijgen
en hun gevoelens omtrent de plaatsing en terugkeer kunnen uiten. Het
contact met de ouders moet tijdens de aanpassingsperiode mogelijk blijven;
• de herhaalde en willekeurige overplaatsingen van de ene instelling naar
de andere moeten vermeden worden;
• voor de jongeren moet de mogelijkheid worden voorzien om van de
instelling over te stappen naar een kleine flat. Op die manier kunnen ze leren
zelfstandig worden, meer bepaald wat betreft budgetbeheer, en kunnen ze zelf
keuzes maken.
* Plaatsing in een pleeggezin, wat dan ?
Een plaatsing in een pleeggezin is voor het oorspronkelijke gezin meestal nog pijnlijker dan
een plaatsing in een instelling. Deze vaststelling gaat lijnrecht in tegen de teneur van de
eerste hervormingsdiscussies in de jaren zeventig waarbij de gezinsplaatsing als één van de
belangrijke alternatieven voor de instellingsplaatsing werd gezien.
“Mijn kind van 6 jaar is goed geplaatst. Hij kan vanalles doen en op vakantie gaan.
Maar, als hij groot is, welke ouders zal hij dan kiezen ? Als hij terugkomt, zal ik hem
nooit hetzelfde kunnen geven. Met mij zal hij niet op vakantie kunnen gaan. Als hij op
11 of 13 jaar kan terugkomen, is er misschien nog iets mogelijk. Als hij pas op z’n
18de terugkomt, hoeft het niet meer”
“Als ik mijn zoontje in het pleeggezin ga bezoeken, voel ik me steeds erg beschaamd.
Ik heb steeds de indruk dat ik minder goed ben dan het pleeggezin”
Er zijn echter ook positieve ervaringen :
GEZIN 63
“Mijn kinderen hebben altijd pa en ma gezegd tegen ons; de pleegouders zullen nooit
een kwaad woord zeggen over ons”.
“Mijn kinderen bellen alle dagen naar huis, ze mogen dat doen. Pleegouders kunnen
veel doen in de contacten”.
Ondanks de onmiskenbare waardering voor de inzet van sommige pleeggezinnen, blijft dit
‘alternatief voor de instelling’ voor de meeste ouders een pijnlijke zaak. De confrontatie met
een pleeggezin is voor de natuurlijke ouders veel pijnlijker dan met beroeps-opvoeders in
een instelling. Ook het kind dat in een pleeggezin is geplaatst zit in een moeilijk parket. Wat
het ook heeft meegemaakt, het blijft een loyauteit behouden ten aanzien van de
oorspronkelijke ouders. Tegelijk wordt verwacht dat het de rol van loyaal kind speelt in het
nieuwe gezin. Dit leidt vaak tot - soms onbewuste - loyauteitsconflicten, die in de groei naar
volwassenheid zeer pijnlijk kunnen zijn.