Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

WONEN 290
Er dient gewaakt te worden over de coherentie van het beleid : het sociaal beleid mag niet
het slachtoffer worden van een gebrekkig globaal beleid, waarvan het de gevolgen dient op
te vangen.
“We vragen dus dat er een overleg inzake armoedebestrijding komt, op alle
beleidsniveaus, en rekening houdend met de ondeelbaarheid van de rechten en de
effecten die ze onderling op mekaar uitoefenen”.
De Conferentie van Charleroi van Lokale en Regionale Overheden van de Raad van Europa,
heeft in haar resolutie 243 in dezelfde zin aanbevolen “een permanent kader te creëren voor
overleg met de personen en de groepen die een situatie van grote armoede beleven, evenals
met hun vertegenwoordigers.”
• Een woonbeleid dat aandacht heeft voor de situaties van de armste burgers
moet - op een zo globaal mogelijke schaal - de bevoegdheid blijven van de
overheid en dit omwille van verschillende redenen :
- Om de armoede aan te pakken, is solidariteit onmisbaar. Zonder dat vallen
de zwaarste lasten automatisch terug op de gemeenten die er de middelen
voor hebben. De solidariteit tussen rijke en arme gemeenten zou ten volle
moeten spelen. Ook de federale en regionale overheden die de subsidies
verlenen moeten dus hun verantwoordelijkheid opnemen.
- Het is belangrijk een woonbeleid op te bouwen met de verenigingen die de
minstbedeelden vertegenwoordigen. Het is op het meest globaal niveau dat de
middelen moeten vastgelegd worden die zullen ingeschakeld worden om een
dergelijke vertegenwoordiging ruimschoots te verzekeren.- Overleg tussen
overheid en vertegenwoordigers van arme personen en gezinnen kan best op
het niveau van de Gemeenschap en het Gewest, zoals onder meer in de
Vlaamse Intersectoriële Commissie Armoedebestrijding (VICA) van de Vlaamse
Regering. Een dergelijk permanent overlegorgaan als de VICA verdient
navolging in het Brussels Gewest en in de Franse Gemeenschap, evenals in het
Waalse Gewest.
- Over het algemeen mag het dan zo zijn dat de armste gezinnen het
makkelijkst “geïdentificeerd” worden via de gemeenten en de OCMWs, vaak is
het ook op lokaal vlak dat ze het meest verstoten worden. Een huisvestingsbeleid
dat uitsluitend toevertrouwd wordt aan de lokale overheid,
loopt het gevaar de gezinnen die het meest gekwetst zijn door een lang
verleden van ellende, uit te sluiten. Arme mensen moeten verschillende
mensen kunnen ontmoeten, die hen niet isoleren door hen enkel negatief te
bekijken.
- Tenslotte kan men het recht op wonen niet isoleren van andere rechten.
“Want omdat er de laatste tijd meer en meer jongeren uit de werkloosheid
gesloten worden, veroorzaakt dit veel spanningen binnen de gezinnen. De
jongeren gaan dan weg, geraken op straat... In de Marokkaanse gezinnen,
kunnen de jongeren die geen woning hebben hun vrouw niet naar België laten
overkomen.”
Het is op het meest globale niveau dat de overheid de politieke bevoegdheid inzake het
huisvestingsbeleid kan uitbreiden. Door de sociale huisvestingsmaatschappijen