Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

BIJLAGE 3
ARMOEDE : ENKELE INDICATOREN
* De armoede op het vlak van onderwijs, tewerkstelling, huisvesting, gezondheidszorgen en
rechtsbedeling is moeilijk te meten. Er zijn nauweljks cijfers beschikbaar, zodat, indien
men een kwantitatieve studie over de armoede wil maken, men naar de meest zichtbare
indicator moet verwijzen, dit wil zeggen, het beschikbare inkomen.
* Vooraleer zich een idee te kunnen vormen over de omvang van het probleem van de
armoede in België, moet men de armoedegrens vastleggen.Er werden drie definities
aangenomen.
- De wettelijke armoedegrens bestaat uit het bestaansminimum, verhoogd met eventuele
kinderbijslag. Dit bestaansminimum wordt bepaald door de wet. Het gaat om een
minimuminkomen dat gewaarborgd wordt door de overheid in geval noch de tewerkstelling
noch de sociale zekerheid voldoende bestaansmiddelen opleveren.
Ter illustratie :
• voor alleenstaanden ligt dit bedrag op dit ogenblik rond 19.200 F
• voor samenwonenden 25.500 F.
- De Europese Gemeenschap legt de relatieve armoedegrens vast op de helft van het
gemiddeld beschikbaar inkomen van de gezinnen in de Lidstaat in kwestie, rekening
houdende met de verschillen in de samenstelling van de gezinnen.
Ter illustratie :
• alleenstaanden 17.800 F (-> gemiddeld inkomen = 35.600 F)
• samenwonenden 30.200 F (-> gemiddeld inkomen = 60.400 F)
- Een zogezegd subjectief criterium voor de armoede ontsproot uit de enquête van het
“Centrum voor Sociaal Beleid” (CSB) van de UFSIA. Op basis van de bevraging van
ca. 4.000 gezinnen (op verschillende tijdstippen over de periode 1976-1992) poogt men te
achterhalen over welke bedrag de verschillende gezinstypes minimaal moeten beschikken
om de eindjes aan mekaar te kunnen knopen.
Het CSB komt tot volgende bedragen :
• alleenstaanden 28.400 F
• samenwonenden 39.300 F.
INDICATOREN 394
Omwille van zijn subjectief karakter is de CSB-norm minder geschikt voor vergelijkingen
in de tijd en onder verschillende landen. In tegenstelling tot de objectieve methode wordt ze
niet geschraagd door een arbitraire definitie van wat noodzakelijk is, maar is ze gebaseerd
op de mening van de bevolking. Het CSB noemt de mensen die onder deze minima vallen
bestaansonzeker.
In absolute cijfers bedroeg het aantal personen met een onzeker bestaan in België 1,4
miljoen in 1992 volgens de CSB-armoedegrens. (De strengere EG-norm komt aan ongeveer
700.000 armen).
Het beeld dat we aldus van de armoede krijgen is slechts een momentopname. Om na te
gaan in welke mate de gezinnen uit de armoede kunnen treden en welk het aandeel is van