Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

CULTUUR 329
Gedegen onderzoek naar het ‘politiek manipuleren’ van arme mensen zou hier
eerder aangewezen zijn.
Hoe dan ook, de ervaringen van de verenigingen waar de armen het woord nemen wijzen er
alleszins op, dat :
• waar vorming en kennis opgezet wordt rond het multi-cultureel samenleven,
nemen begrip en ontmoeting toe.
“Ik heb graag dat mijn kinderen naar de straatbibliotheek gaan. Want ze ontmoeten er
op een andere manier de Turkse kinderen, met wie ze anders regelmatig vechten op
school.”
“Wij hebben een jonge Marokkaan leren kennen. Hij maakt geen deel uit van onze
groep. Maar hij kent ons, want hij woont in een kamer van het huis waar wij
bijeenkomen. Eigenlijk wonen er verschillende jongeren in dat huis. En we zien ze
dikwijls, want ze eten in de zaal naast de zaal waar wij vergaderen. Soms babbelen we
wat, maar de laatste keer is die jonge Marokkaan blijven staan.
Hij heeft vertelt wat hij meemaakt. Hij heeft last van zijn gezondheid, hetzelfde als
twee mensen van onze groep. Ze hebben hem raad gegeven en gezegd wat hij moest
doen. Hij is naar België gekomen om aan de universiteit te studeren. Ingenieur, om
daarna naar zijn land terug te keren en zijn kennis te gebruiken voor de ontwikkeling
van zijn land. Hij is dus naar hier gekomen om deel te nemen aan onze cultuur. Want
dat vond hij in zijn land niet. Hij is hier met veel dromen en verwachtingen
aangekomen, die allemaal rap vervlogen waren.
De cultuur die hij hier wilde leren is nu onmogelijk voor hem. Want hij heeft geen
inkomen. Hij moet werken. Hij is bereid om gelijk welk werk te doen. Zelfs zwaar
werk. Maar dat maakt studeren moeilijk. Want zijn uren zijn onregelmatig en het is
lastig werk. En daarbij nog zijn slechte gezondheid. Hij mag niet wegblijven op het
werk, zelfs al is hij ziek. Want de patron zou direct iemand anders nemen.
Als hij iets zou zeggen over zijn gezondheid, wordt het nog erger, hij zou hem niet
geloven, want hij vertrouwt arabieren niet. Binnenkort heeft hij niets meer en zal hij
nog het minimum moeten gaan vragen. Al de diensten waar hij aanklopt houden zich
maar met één stukje bezig. Hij vindt niemand die alles bekijkt en hem raad geeft en
luistert, voor dat ze hem formulieren geven en medicamenten.
Hij heeft een goede vorming. Hij weet wat hij wil en waarom. En toch wordt hij
behandeld als een hulpeloze. Maar hij zet door. Hij gelooft dat zijn studies hem zullen
helpen om anders te leven, en vooral dat hij naar zijn land zal kunnen terugkeren en
nuttig zal kunnen zijn. Wat die jongen meemaakt gelijkt nogal fel op wat mensen van
de vierde wereld meemaken, vind ik.”
“In onze groep werd er dikwijls negatief gesproken over migranten. Van alles werd er
over hen gezegd. Vooral dat ze op het OCMW rapper gedaan krijgen waar wij zolang
op moeten wachten. En de vreemdelingen, de politieke vluchtelingen : hetzelfde. Er
werd dikwijls hard gesproken.
Op een van onze bijeenkomsten hebben we dan eens twee migrantenvrouwen
uitgenodigd. Zij hebben verteld hoe ze hier in België aangekomen zijn en wat ze
allemaal meegemaakt hebben. Ze hebben thee gemaakt en we zaten allemaal samen op
het tapijt, met onze benen gekruist. Zij spraken goed en we konden hen goed verstaan.
We hebben over hun leven geleerd en over hun land. Ze hebben over hun kinderen
verteld en over de school.