Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

“Ja, er bestaat geen Waarborgfonds voor zo’n gevallen. Behalve als het OCMW
beslist dat... maar...” - “Er zou een fonds moeten zijn voor de vrouwen wiens mannen
niet betalen. Er zou een speciaal fonds moeten bestaan voor de vrouwen die daar echt
moeten van leven.”
Ook andere stemmen sluiten zich aan bij deze bedenkingen van sommige organisaties die
aan het Verslag hebben meegewerkt, en van een groep mensen die van het bestaansminimum
moeten leven (OCMW van Morlanwelz).
In hun bijdrage tot het Verslag wijzen de Socialistische Vooruitziende Vrouwen erop dat
“het voornamelijk vrouwen zijn (in België 80%) die eenoudergezinnen vormen en dat, zoals
B. Bawin onderstreept, echtscheiding niet iedereen op dezelfde manier verarmt. Het
geslacht, de leeftijd, de opleiding, het beroepsverleden, het levensproject bepalen mede
welke ‘prijs er betaald moet worden’ als de huwelijksband wordt verbroken.”
In haar interpellatie “Armoede bij vrouwen, wat een misverstand” stelt H. Peemans-
Poullet, voormalig voorzitster van het Comité de Liaison des Femmes vragen die in
dezelfde richting gaan.
“De sociale, politieke en economische maatregelen gaan in tegen het verlangen van
de vrouw om financieel zelfstandig te zijn; zij maken de sociale en economische
situatie van de vrouw zelfs nog fragieler. De wetgeving inzake werkloosheid is zo
geëvolueerd dat vrouwen, die nochtans bewezen hebben te willen werken en hun
boterham te verdienen, in geval van werkloosheid geleidelijk aan moeten terugvallen
op een forfaitaire uitkering die hen volledig van hun echtgenoot afhankelijk maakt.
Als ze geschorst worden, vallen ze ten laste van hun echtgenoot of moeten ze het
bestaansminimum aanvragen. Maar die werkneemsters hebben rechten, zij betalen
bijdragen, zij zijn op de arbeidsmarkt zoals iedereen en er is dus geen reden om na te
gaan of zij al dan niet getrouwd zijn om het bedrag van hun werkloosheidsuitkering te
bepalen.
En dan dat nieuwe geklaag over armoede bij vrouwen die aan het hoofd staan van een
eenoudergezin: wij herinneren er duidelijk aan dat die vrouwen niet arm zijn omdat
ze ‘gezinshoofd’ zijn, maar wel doordat zij enerzijds geen baan hebben die hun
middelen van bestaan geeft (anders gezegd omdat zij in de loop van hun huwelijk
afstand hebben gedaan van hun economische zelfstandigheid!) en anderzijds doordat
zij onvoldoende alimentatie voor hun kinderen trekken of doordat het niet wordt
uitbetaald. Als meer dan 60% van de bestaansminimumtrekkers bestaat uit vrouwen
die uit elkaar zijn gegaan, gescheiden zijn, enz... dan moet men er ook aan toevoegen
dat meer dan 40% daarvan tijdens hun huwelijk hun beroepsactiviteit hebben
opgegeven!
Voorstellen ?
GEZIN 39
Als men echt de armoede bij de meerderheid van de armen wil bestrijden (dat zijn de
vrouwen) dan moet men ophouden maatregelen te nemen die de gehuwden vrouwen
aansporen om hun arbeidstijd te verkorten of om hun werk op te geven, dan moet
men ophouden de werkloosheidsuitkeringen te verminderen of gehuwde en
samenwonenden te schorsen en dan moet men ten slotte de rechters vragen de
alimentatie-uitkering te bepalen op basis van de reële kost van de kinderen in het
huwelijk en ervoor te zorgen dat de vonnissen worden uitgevoerd...”