Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

ONDERWIJS 350
Bovendien staan deze verenigingen en instellingen vaak dichter bij die gezinnen en die
kinderen omdat zij in hun lokale milieu gevestigd zijn. Ze worden ervaren als minder
bedreigend en als beter beschikbaar voor individuele begeleiding.
Ouders als BEROEP en de situatie van rechthebbende van het bestaansminimum :
Op vraag van moeders in gezinnen die van het bestaansminimum leefden, heeft een
O.C.M.W. uit de streek van Hoei samen met een centrum voor geestelijke
gezondheidszorg een vormingscyclus uitgewerkt over hoe ouders en kinderen met
elkaar kunnen omgaan, over hoe men schoolgaande kinderen kan begeleiden en
goede contacten met de school kan onderhouden. De initiatiefnemers onderstrepen
dat de vraag door de cliënten zelf van het O.C.M.W. werd geformuleerd. In hun
evaluatie merken zij op dat zo’n initiatief, waarbij óók de ouders en niet alleen de
kinderen (inhaallessen, huiswerkklassen) worden betrokken, precies door een
combinatie van acties tot verandering kan leiden.
Het zou inefficiënt zijn om school en partners niet te doen samenwerken. Dat blijkt uit de
ervaring, zoals ook wordt aangetoond door de acties die in de publikaties van de Koning
Boudewijnstichting worden beschreven.
“In de Delclef-school is het aan het initiatief van Toekomstverkenning-Jeugd te danken dat
de traditionele en ondoeltreffende ouderverenigingen veranderd zijn in dynamische
bijeenkomsten waar van gedachten wordt gewisseld. In Droixhe wordt de interculturele
beleving ontdekt samen met het lokale verenigingsleven. In Marche is er een vereniging
gestart met een project om de ouders en de kinderen hun culturele identiteit te leren
ontdekken. Zij krijgen een positief zelfbeeld door creatief bezig te zijn, bijvoorbeeld
schilderen of hun levensverhaal vertellen. Die verschillende initiatieven tonen aan dat een
school niet meer kan werken zonder de inbreng van beroepsmensen uit andere richtingen,
zoals kunstenaars of andere creatieve mensen die een verschillende kijk op de wereld
hebben en ook anders tegen de school aankijken.
Moet de reflectie over de school dan worden uitgebreid naar de ouders, de lokaliteit toe om
zo een maatschappelijk project uit te werken dat door het dorp, de buurt, het
verenigingsleven wordt gesteund? Dat zou externe steun voor de leerkrachten betekenen.
(...) De confrontatie met het verenigingsleven is nodig, anders blijft de school in een
kringetje ronddraaien.”
Ook de rol van de institutionele partners van de school, van de medische inspectie op school
en van de traditionele PMS-centra is cruciaal. Zoals tegenover veel gevestigde instellingen,
staan veel arme gezinnen wantrouwig tegenover deze diensten. Soms wordt gevreesd dat zij
mee een rol gaan spelen om de kinderen te plaatsen.
Belangrijk is dan ook het initiatief dat reeds in 1986 door het Centrum Kauwenberg werd
opgestart onder de titel “Werkwijze en toegankelijkheid van diensten”. Daarbij stapten de
armen zelf naar het PMS-centrum en kwam een dialoog op gang. Een brochure (“Over PMS
gesproken...”) werd opgesteld. De muur van (wederzijds) wantrouwen werd gesloopt; een
brug werd geslagen.
De meest recente initiatieven - studiebegeleiding en dagcentra - worden door de meeste
gesprekspartners als positief ervaren. De dagcentra slaan een duidelijke brug naar de