Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

“Wanneer ik geen geld heb om me te laten verzorgen, ga ik naar de spoedopname van het
ziekenhuis.”
“Ik kon mjin tanden niet laten verzorgen zoals het moest. Uiteindelijk moesten ze allemaal
getrokken worden. Ik kon me geen kunstgebit veroorloven. Ik kreeg maagzweren. Ik moest
geopereerd worden. Hoeveel had men niet kunnen uitsparen, had men mij van bij het begin
de middelen gegeven om me te verzorgen ?”
De rechtstreekse kost voor de ontoegankelijkheid tot de gezondheidszorg voor de minst
bedeelden, werd nooit ingeschat. En men zou ook rekening moeten houden met alle
indirecte, sociale kosten, op lange termijn : “Ik kan de bril die mijn zoon nodig heeft, niet
betalen. De arts heeft me gezegd : als hij geen bril draagt, verliest hij het gebruik van een
oog. Aangezien hij niet goed ziet, heeft hij moeilijkheden bij het leren op school. Wat gaat
er van hem later geworden ? Het is zijn hele toekomst die op het spel staat !”
5/ PISTES VOOR DE TOEGANG TOT GEZONDHEIDSZORG
5.1. Eerste oriëntatie
GEZONDHEID 140
Er werden pistes en voorstellen ingeleid en bestudeerd in groepen ter voorbereiding van
het Algemeen Verslag, in de eerste plaats de sociale actie die de persoon opnieuw in het
recht brengt, hem weer binnenvoert in het circuit van de sociale zekerheid en in een
gezondheidsrelatie door een partnerschap tussen professionals en deze personen.
De OCMW’s spelen een belangrijke rol, het werd reeds gezegd, als “laatste zekerheid” voor
al degenen die geconfronteerd worden met de limieten van onze sociale zekerheid. De wet
regelt de grote lijnen van hun verplichtingen. De meeste O.C.M.W.’s bemiddelen om een
minimale toegang tot de gezondheidszorg te waarborgen voor de minst bedeelden.
Sommigen hebben geprobeerd veeleer de behoeften van de bevolking te benaderen en er
meer in rechtstermen op in te spelen. Zo blijken de experimenten met de gezondheidskaart
van verschillende O.C.M.W.’s bijzonder interessant te zijn, vooral wanneer ze aan een
systematische evaluatie onderworpen worden.
“We hebben ziekten vastgesteld en bijgevolg kosten door afwezigheid van preventie. De
huisartsen staan machteloos wanneer het gaat om patiënten in moeilijkheden ten laste te
nemen; het remgeld voor kinesitherapie, logopedie, tandheelkunde, brillenfabricage
vertegenwoordigt aanzienlijke kosten die voor een groot deel niet terugbetaald worden door
de ziekenfondsen.
Het principe van de gezondheidskaart dat we ingevoerd hebben (voor de eenoudergezinnen
met één of twee kinderen ten laste, en van wie het inkomen het bestaansminimum + het
kindergeld niet overschrijden en die in orde zijn met het ziekenfonds) bestaat erin het
remgeld voor de rechthebbenden financieel te compenseren. Wij komen tussen voor het ten
laste nemen van de kosten voor tandprothesen (volgens een barema dat vastgesteld wordt
met de tandartsen), voor brillen, kinesitherapie, enz.
Deze kaart stelt de behandelend geneesheer ook in staat het systeem van derde betaler toe te
passen en het O.C.M.W. te gebruiken als tariferingskantoor voor de uitsplitsing van de
gezondheidsattesten. De patiënt moet dus niet meer het geld voor de raadpleging
voorschieten.