Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

Deze verschillende indicatoren illustreren in welke mate huisvesting de armoede
verscherpt en tonen impliciet de vraag naar sociale huisvesting.
* Dergelijke indicatoren van de stijgende financiële ontoegankelijkheid van degelijke
woningen voor personen met de laagste inkomens, werden blijkbaar niet opgesteld
voor de huisvesting in de landelijke sector, wat erop wijst dat “het platteland steeds
vergeten wordt in het sociaal huisvestingsbeleid”.
Getuigenissen van maatschappelijke werkers van het OCMW van het arrondissement
Huy, de provincie Luxemburg en de streek van Dinant, die bijdroegen tot het verslag
- vestigen de aandacht op “de zeldzame woningen, de aanzienlijke stijging van de
huurprijzen die ze ontoegankelijk maken voor de laagste inkomens, een probleem dat
steeds vaker voorkomt op het platteland.” Ze onderstrepen “de tekortkoming van de
overheid, de (opzettelijke) inertie van bepaalde gemeenten en OCMW’s die de minst
bedeelden naar andere gemeenten moeten “afleiden”.
Ze benadrukken dat een “vrijwillig engagement van de openbare sector in het beheer
van het woningpark nodig is; het is te gemakkelijk vast te stellen dat de minder
bedeelde bevolking door de stijging van de huurprijs bepaalde gemeenten verlaten,
die hierdoor steeds rijker en rijker worden.”
De steeds beperktere keuze van woningen en levensruimte heeft voor gevolg dat de
kloof tussen de rijke en de arme gemeenten groter wordt, dat mensen moeten
uitwijken, dat de kans op concentratie en gettovorming toeneemt, enz.
“Bij ons neemt de huur twee derde van ons inkomen in beslag (kleine
gehandicaptenuitkering en aanvulling met het bestaansminimum), zodat we eenmaal
per week vlees (worst of gehakt) eten. Verder eten we elke dag aardappelen of
deegwaren. We ontzeggen ons vaak iets opdat de kinderen alles krijgen wat ze nodig
hebben. Anders worden ze op school uitgemaakt voor “stommerik” wanneer ze gaten
in hun kleding hebben of een plastic zak als boekentas gebruiken. In de zomer zouden
we hen graag een ijsje aanbieden, maar we aarzelen. De kinderen daarentegen
begrijpen niet steeds waarom we iets weigeren.
Het is dan ook oorlog wanneer ze ons een computerspel vragen. Anders lukt het ons
aardig en redden we ons elke maand. Maar bij het minste probleem, als het OCMW
laattijdig betaalt, is het een ramp en begint de schuldenspiraal. Mijn oudste zoon is
reeds gaan bedelen in de stad om geld thuis te brengen, maar dat brengt schande over
het gezin als de buren het zouden vernemen. Alles zou beter gaan indien we een
goedkopere woning vonden... maar we keren zeker niet terug naar een vochtig krot
zonder verwarming zoals vorig jaar. We zijn er in geslaagd dat te verlaten door vier
van onze acht kinderen voor onze huidige verhuurder te verbergen om de woning te
krijgen.”
Thuis zijn, is zichzelf zijn
WONEN 243
De strijd die de armste mensen voeren om een woning te vinden die aan hun wensen
beantwoordt, bevestigt dat huisvesting niet kan worden beschouwd als een goed zoals
andere en bijgevolg niet volledig aan de wetten van de markt kan worden onderworpen.