Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

• Een positieve praktijkgetuigenis...
GEZIN 70
Er zijn ook bemoedigende tekenen. Zo besteedt het OCMW van Sint-Gillis Brussel
(50.000 inwoners) het budget dat normaal voorbehouden is voor de plaatsing van
kinderen aan het betalen van twee beroepskrachten die alles in het werk stellen om
plaatsingen te voorkomen. Een voorbeeld dat ongetwijfeld méér dan navolging
verdient.
Wij besluiten dit hoofdstuk met een pakkende illustratie van hoe de hulpverlening - hier
vanuit een wijkgezondheidscentrum - in de praktijk een positieve rol kan spelen.
Je wordt als huisarts dringend geroepen bij Bart, een jongen van 3 jaar die samen met
zijn moeder op een tweekamer-appartement woont. Het kind is ernstig ziek en in een
erbarmelijke hygiënische toestand : vieze vuile kleren, tekenen van uitdroging, een
onverzorgde beenwonde.
Vermits het kind nog nauwelijks bewust is, laat je het dringend opnemen in het
ziekenhuis. Tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis wordt Bart een ander kind : hij
begint te praten (wat hij vroeger niet deed), toont een actieve belangstelling voor
speelgoed (thuis was er nauwelijks iets om mee te spelen...).
Na een verblijf van drie weken in het ziekenhuis gaat Bart terug naar huis. Samen met
de thuisverpleegkundige en de maatschappelijk werkster inventariseer je de
problemen thuis :
-De moeder heeft een progressieve lichamelijke aandoening en is hierdoor fysiek
vlug uitgeput.
-Het inkomen van het gezin bestaat uit het bestaansminimum (OCMW).
-De vrouw is analfabeet. Zelf heeft ze haar jeugd in instellingen doorgebracht en twee
kinderen van haar zijn geplaatst door de jeugdrechter.
-Het huis is vochtig en heeft geen adekwate sanitaire voorzieningen.
-Mantelzorg ? (*) Onbestaand.
De doelstelling voor de hulpverlening is duidelijk : Bart en zijn moeder maximale
kansen geven op een behoorlijke kwaliteit van leven, met respect voor hun eigen
cultuur en waarden. Meer concreet betekent dit : een ‘inhaalprogramma’
psychomotorische ontwikkeling voor Bart, vermijden dat ook hij in een instelling
komt, ondersteuning van de moeder en zoeken naar een betere woning.
Dat vraagt om een multidisciplinaire begeleiding.
• De thuisverpleegkundige werkt aan de hygiëne en lichaamsverzorging.
• De maatschappelijk werkster zorgt voor begeleiding en ondersteuning.
• De huisarts volgt de fysieke ontwikkeling van het kind en de progressie van de
ziekte bij de moeder.
(*) Mantelzorg = hulp en ondersteuning door familie, vrienden, buren....
Bron: we ontleenden deze illustratie aan “Kontakt” (Nr. 58) , tijdschrift voor thuisgezondheidszorg van het Wit-Gele
Kruis van België. “De andere kant van thuiszorg : een maatschappelijke kanttekening”. (Jan De Maeseneer, Linda
Wittevrongel en Els Vandedrinck). December, 1993. (We merken nog op dat het hier een samenvatting betreft.
Verkeerdelijk zou de indruk kunnen ontstaan dat de mogelijkheden en positieve krachten van mensen die in armoede
leven te weinig benadrukt worden).