Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

OCMW 92
Nadien blijkt dat deze de afspraken niet heeft opgevolgd. Dan is de vraag : ‘waarom
niet ? Ben ik als hulpverlener te snel gegaan in mijn denken ?’. In plaats van te
denken: ‘houdt die cliënt zich aan de afspraak ?’, moet ik mij de vraag stellen :
‘waarom durft deze persoon niet neen te zeggen ? Waarom kan hij zijn bezwaren niet
formuleren ? Waarom kan hij niet spreken over eventuele moeilijkheden die zich zullen
voordoen ?’. De maatschappelijk werk(st)er dient zich af te vragen waarom hij/zij al
begint te zuchten wanneer hij/zij hoort dat deze of gene ‘cliënt’ in de wachtzaal zit.”-
(Een maatschappelijk werker).
• Positieve discriminatie voor de armsten : er dient terdege rekening gehouden met
het feit dat voor de armsten extra tijd wordt vrijgemaakt, dat een intense begeleiding
met de huidige personeelsbezetting en caseload in de OCMW’s onhaalbaar is, dat met
andere woorden meer maatschappelijk werkers zullen moeten worden aangeworven.
- De idee van positieve discriminatie wordt bijgetreden en extra benadrukt door de
hulpverleners, maar onmogelijk geacht met de huidige “caseload” (behandeling van een te
groot aantal “dossiers”). Men pleit dus ook voor meer tijd, meer maatschappelijk werkers
en een lagere caseload. Er zouden normen voor deze caseload moeten zijn. Niet iedereen
binnen het OCMW is te vinden voor het invoeren van normen. Sommigen vrezen inderdaad
dat het zoeken naar een gemiddeld aantal dossiers ertoe zal leiden dat de maatschappelijk
werkers van het OCMW die minder dossiers moeten behandelen, geneigd zullen zijn
strengere criteria te hanteren. Het soort opdrachten dat aan de sociale dienst wordt
toevertrouwd, kan bovendien sterk variëren per OCMW. Er is tevens nood aan meer visie,
bijscholing en inter- of supervisie. Niet enkel de kwantiteit ook de kwaliteit is immers
belangrijk. Tenslotte dient men oog te hebben voor de omkadering met mogelijkheid van
een professionele dialoog en inspraak bij beslissingen. Het beleid moet dus ook
meedraaien.
• Algemeen dient gestreefd naar een positieve sfeer waarin de hulpverlening
zich afspeelt : erkenning en aanvaarding van de persoon die om hulp vraagt,
streven naar een vertrouwensrelatie, zorg voor aangenaam onthaal (de
wachtzaal bvb. dient een plaats te zijn waar mensen zich kunnen thuisvoelen),
waarborgen van de privacy, voldoende mogelijkheid tot huisbezoek (als dit
door de rechthebbende gewenst wordt), enz... Onthaal- en loketfuncties zijn
uiterst belangrijke instrumenten voor de eerste contacten.
• Een nieuwe en andere vorm van rapportering is aangewezen, wil de
hulpverlening het vertrouwen van de cliënt winnen. In verslagen dienen vooral
de positieve stappen die mensen zetten vermeld te worden. Ze moeten zo
geschreven worden dat de betrokkenen ze zelf kunnen lezen en goedkeuren. In
feite dienen verslagen over mensen een soort werkdocument te zijn die beiden,
hulpverlener en hulpvrager, samen opstellen en als ‘charter’ of handelingsplan
gebruiken. (Standpunt Beweging ATD Vierde Wereld).
• Alleen een integrale aanpak van de uitsluiting en armoede kan de vicieuze
cirkel helpen doorbreken. Dit impliceert een veel betere netwerkontwikkeling
(van diensten en organisaties) dan tot nu toe het geval is.
• Er wordt gepleit voor een veel ruimere en nauwere structurele
samenwerking tussen de OCMW’s en de andere actoren uit de welzijnssector.
Bv. : Permanent armoede overleg (PAO), gebaseerd op de principes van
maatzorg, dient overal waar nodig uitgebouwd en ondersteund te worden.