Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

SCHULDEN 388
• Bij budgetbeheer en budgetbegeleiding zouden vooraf afspraken op papier
moeten gezet worden, ook al heeft dat dan niet de waarde van een contract.
Die overeenkomst moet trouwens altijd opgezegd kunnen worden.
De al eerder geformuleerde kritieken op de nieuwe trend om hulp te verlenen aan de hand
van “integratiecontracten” gelden uiteraard ook en vooral in deze context van budgetbeheer.
Vermits er door de uitzichtloze opeenhoping van schulden onvoldoende vrijheid en
gelijkheid is in de hulpverleningsrelatie moet men niet proberen de moeizame maar
wezenlijke motivatie van de cliënt te vervangen door contractuele verbintenissen, waar men
zich als puntje bij paaltje komt toch niet kan aan houden.
“De cliënt zelf moet om gemotiveerd te blijven voortdurend zicht behouden op het
beheer via een individuele rekening. Er zou maandelijks een afrekening en een lijst van
betaalde rekeningen gemaakt moeten worden. En het moet ook duidelijk zijn hoe er
stap voor stap een weg zal afgelegd worden naar eigen beheer”.
(Een OCMW-maatschappelijk werkster).
“Budgetteren moet op die manier een geduldig leerproces zijn. Stap voor stap moeten
mensen zelf hun inkomen en uitgaven leren beheren. Dat houdt in dat mensen hoe dan
ook bereid moeten zijn om te leren en dat ze fouten mogen maken”.
(Een OCMW-maatschappelijk werkster).
Welk “minimaal leefgeld” moet gewaarborgd worden (na aftrek voor vaste kosten) ? De
verschillen tussen de OCMW’s zijn blijkbaar erg groot : van 2.000 tot 18.000 F. Moet er ook
hier - net zoals voor de steunnormen - geen algemene normenschaal bepaald worden ? Hoe
hoog dan wel ? Men wees er in de dialoog op dat bij budgetbeheer eigenlijk de grens van
het loonbeslag zou moeten gerespecteerd worden. Dat betekent dat een leefgeld van ca.
32.000 F beschikbaar zou moeten blijven.
Het is opmerkelijk, zoals hoger in dit hoofdstuk reeds werd aangestipt, dat dit
minimum een stuk boven het bestaansminimum ligt, wat nog eens aantoont dat het
bestaansminimum onredelijk laag ligt.
“Budgetbegeleiding heeft geen zin als er geen geld beschikbaar is, want men kan geen
kei stropen. Een bestaansminimum alleen volstaat dus niet, want dan is er niks te
rapen”.
Doorredenerend zou men moeten eisen dat kredietverlening, waarbij de mensen niet
minstens nog over een inkomen van 32.000 F beschikken, uit den boze is en daarom
wettelijk niet terugvorderbaar zou mogen zijn. Vanuit die context - en gewapend met een
vaste normenschaal voor het gewaarborgd leefgeld - kan het OCMW een belangrijke rol
gaan spelen als “schuldbemiddelaar”.
Deze gedachtengang, die tijdens de dialoog-werkgroep naar voor kwam, wordt door de
Beweging ATD Vierde Wereld genuanceerd, wat tot een nieuw voorstel leidt :
De ideale oplossing zou zijn dat niemand over minder dan 32.000 frank beschikt.
Die oplossing is onbetwistbaar, aangezien 32.000 frank als de minimale
overlevingsdrempel wordt beschouwd.
• Er zouden aanvullende middelen moeten worden toegekend voor bepaalde
uitgaven die kaderen binnen de objectieven van de hulpverlening. Dit zou
ook toelaten om toekomstige projecten te bekostigen.