Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

• De overheid zal naar de publieke opinie, instanties en diensten, het
stigmatiserend denken en handelen rond arme gezinnen helpen afbouwen
• Een gezinsbeleid zal stimulerend optreden opdat diensten, instellingen en
personen die arme gezinnen ondersteunen en begeleiden, zich voornamelijk
zouden enten op de verlangens en de dynamiek die de gezinsleden willen
ontwikkelen
• Een fiscaal-vriendelijke politiek moet uiteraard ook en in de eerste plaats
voor arme gezinnen bedoeld zijn
2/ PLAATSING VAN KINDEREN EN ALTERNATIEVEN VOOR PLAATSING
“Geplaatst worden is je eigen geschiedenis verliezen”
• Het recht om in eigen gezin te worden opgevoed
De sterkste echo’s die in verband met het recht op een gezin binnen de werking met
maatschappelijke uitgestotenen worden opvangen, hebben ongetwijfeld betrekking op de
uithuisplaatsing van kinderen. Bovenop de permanente ellende van de armoede zelf, komt
het verdriet van het verbreken van de affectieve banden met het kind. En het is precies één
van de grootste betrachtingen van deze gezinnen, om ernaar te streven dat althans hun
kinderen hetzelfde lot bespaard blijft.
“Het diepst is de vernedering als de dreiging de kinderen betreft”
Als f u n d a m e n t e e l u i t g a n g s p u n t dient gesteld dat de plaatsing van
kinderen omwille van armoede nooit zou mogen gebeuren. Het verblijf in het
gezin moet de regel blijven en plaatsing de uitzondering, de allerlaatste
maatregel. Jeugdrechters en maatschappelijk werkers zouden van dit besef
veel sterker moeten doordrongen zijn.
Het lijkt er echter sterk op dat kinderen uit arme gezinnen gemakkelijker (“automatischer”)
geplaatst worden dan andere en dat hun terugkeer naar het gezin bijzonder moeilijk wordt
gemaakt.
Overigens komt de plaatsing van kinderen neer op een “oplossing” waarbij het eigenlijke
probleem verplaatst wordt. Plaatsing breekt het leven van de kinderen en de ouders. De
plaatsing bestendigt het uitsluitingsproces. Dit wordt onder meer duidelijk door de
vaststelling dat een bijzonder groot aantal mensen die later in de thuislozenzorg terecht
komen, hun kinderjaren in een instelling hebben doorgebracht. Ze hebben nooit kunnen
deelnemen aan de leerprocessen van de samenleving; ze zijn niet in staat om als
volwassenen een zelfstandig bestaan te leiden.
De kernvraag is de volgende : heeft de Staat, de samenleving het recht om
kinderen uit hun natuurlijke omgeving weg te halen, omwille van het feit dat
hun gezin in armoede leeft ? Anders gesteld: hebben arme gezinnen het
recht om in gezinsverband te leven en hoe kan dit recht gevrijwaard
worden?
GEZIN 42