Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

Om de sociale wijk waarin men woont op positieve manier te ervaren, moet men er de
ruimte en de tijd vinden opdat sociale relaties kunnen tot stand komen in een wederzijds
respect van culturele en etnische verschillen : speelruimtes, gemeenschappelijke zalen,
cafés, een plein met winkels, openbare diensten met een voldoende kwalitatief aanbod .
• Wonen is meer dan gehuisvest zijn, het betekent ook geïntegreerd zijn in
een sociaal weefsel waar, door het aanbod van verschillende voorzieningen,
een dynamisch relatienetwerk ontstaat (school, tewerkstelling, huisvesting,
gezondheid, cultuur, ontspanning, enz.). In het opbouwwerk spreekt men van
de sociale draagkracht van de buurt.
Bepaalde huisvestingsmaatschappijen doen inspanningen om hun woningcomplexen op te
fleuren. Maar dat gebeurt soms erg paternalistisch, bijvoorbeeld door in de lente ongevraagd
(maar daarom nog niet gratis) een bepaald aantal geraniums toe te wijzen. Men moet zorgen
voor participatie van de huurders in het buurtleven en niet alles van hogerhand opleggen.
Sommige maatschappijen doen zich voor als coöperaties, maar zijn dat enkel in naam.
De sociale huisvestingsmaatschappijen hebben een belangrijke verantwoordelijkheid bij de
inrichting, het onderhoud en de verfraaiing van sociale woonwijken als openbare ruimten.
Hoe grijzer, vuiler en minder onderhouden een plaats is, hoe minder deze wordt
gerespecteerd. Een plaats wordt daarentegen beter gerespecteerd wanneer de bewoners zelf
kunnen bijdragen tot de inrichting of verfraaiing.
Daarom moeten de sociale huisvestingsmaatschappijen sneller inspelen op de oproep van
huurders wanneer er werken moeten uitgevoerd worden. En, doeltreffende voogdijcontroles
zouden een rem zetten op de misbruiken van bepaalde sociale huisvestingsmaatschappijen,
die er niet voor terugschrikken om de werken, waarvoor ze zelf moeten instaan, te laten
betalen door de huurders.
Een geanimeerd wijkleven
WONEN 283
Geïntegreerde buurtcentra en andere initiatieven die jongeren en anderen bij de wijkwerking
betrekken, zijn interessant wanneer ze een dubbel doel nastreven : de socio-professionele
heropname enerzijds en het tonen aan de wijkbewoners dat positieve zaken realiseerbaar
zijn, anderzijds.
De sociale huisvestingsmaatschappijen zouden stimulerend kunnen optreden om de
wijkanimatie te bevorderen. De verantwoordelijken van de gewestelijke huisvestingsadministraties
vinden dat er nog veel initiatieven in deze richting moeten worden genomen.
Dit punt moet worden uitgespit in overleg met de verenigingen die in de wijken aanwezig
zijn.
De armsten benadrukken evenwel twee essentiële voorwaarden voor het slagen van deze
wijkdynamiek (zie in dit verband ook het hoofdstuk over kennis en cultuur):
Enerzijds moet ze aangepast zijn in de duur. Teveel programma’s voor armoedebestrijding
plannen acties op te korte termijn (1 jaar, 2 jaar), dikwijls als gevolg van een politiek van
experimentele projectwerkingen (cfr. VFIK in Vlaanderen) of door een gebrek aan
middelen. De ervaring van de verenigingen in de sociale woonwijken leert ons daarentegen
dat acties enkel met succes kunnen bekroond worden als ze de tijd krijgen om het
vertrouwen van de mensen te winnen en zich in de buurt kunnen integreren.