Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

• het (te verhogen) bestaansminimum én de levensnoodzakelijke bijkomende
financiële steun hoe dan ook “onaantastbaar” moeten blijven. Het
bestaansminimum is noch voor beslag vatbaar, noch later terugvorderbaar.
“Als dit een “bestaansminimum” genoemd wordt, dan kan men er ook niets op
afdingen, ook niet om schulden af te betalen, ook niet om steun terug te vorderen, ook
niet door beslag en zeker niet om toelagen terug te vorderen, die onrechtmatig
verkregen werden wegens een fout van de uitbetaler. Dit laatste leidt immers opnieuw
tot een domino-effect van tekorten en schulden. Wie een fout maakt moet er maar voor
opdraaien, al leidt dat dan misschien op korte termijn tot langere wachttijden. Voor
het betalen van onderhoudsgeld moet zonodig een bijzondere tussenkomst van de
overheid voorzien worden. Alleen op die manier kan voor de armsten de basis gelegd
worden om zich zelf terug in de samenleving te integreren” - (Een OCMWverantwoordelijke).
• BM-gerechtigden (en al wie van een minimum-vervangingsinkomen moet
leven) die onderhoudsgeld moeten betalen moeten kunnen rekenen op een
tussenkomst van de overheid
• Vonnissen m.b.t. onderhoudsgeld zouden moeten worden herzien en
aangepast als de onderhoudsplichtige enkel van het BM of een ander
minimum-vervangingsinkomen leeft
• Wie bij echtscheiding het hoederecht over de kinderen krijgt toegewezen,
zou automatisch recht moeten hebben op een voorschot op het onderhoudsgeld
via het OCMW
• Een paar te gemakkelijke koopformules en de gevolgen
SCHULDEN 382
Schulden en “overkreditering” loeren niet alleen op de laagste inkomensgroepen, maar zij
zijn er wel in het bijzonder kwetsbaar voor. De armste mensen hebben vaak geen andere
keuze dan schulden te maken, omdat hun budget niet volstaat om de elementaire behoeften
te dekken (cfr. de bedragen van het bestaansminimum in vergelijking met die van het sociovitaal
minimum). Krediet brengt echter verdriet voor steeds meer mensen. Ook dat wijst op
een toenemende verarming.
Volgens de gegevens van de Nationale Bank steeg het aandeel van het kortetermijnkrediet,
meestal is dat consumptiekrediet, sterk de laatste decennia: in 1970
was dat 7.8% van de uitstaande schuld, in 1980 15.4% en in 1991 reeds 21%. De
verbruikerskredietcentrale bij de Nationale Bank meldde in 1992 dat bijna 300.000
burgers in moeilijkheden verkeerden om de aangegane leningen terug te betalen. De
wanbetalingen voor de leveringen van gas of electriciteit geven nog sterker
aanwijzingen : 706.471 ingebrekestellingen in 1993. In afspraak met de OCMW’s
werden 347.469 klanten hiervoor op de OCMW-lijsten opgenomen. Meer dan 20.000
gezinnen worden jaarlijks met een afsluiting van de nutsvoorzieningen
geconfronteerd. Ook de huurachterstallen spreken wat dit betreft boekdelen.
(Bron : Jaarboek Armoede en Sociale uitsluiting, 1993/1994.)
Het ligt voor de hand dat de OCMW’s zeer goed geplaatst zijn om te getuigen over
het onheil dat overkreditering aanricht, zeker bij diegenen die moeten leven van een
bestaansminimum of een vervangingsinkomen. De Bond Moyson (Socialistische