Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

zich geen goede experts veroorloven en komen daardoor in het nadeel. Internering is
goed voor welgestelde mensen. Voor wie het minder breed heeft, is er geen
behandeling mogelijk. Psychiaters kunnen je persoonlijkheid wel breken, maar ze
kunnen je er geen andere geven.”
(Getuigenis op de Ontmoetingsdag “Justitie en de Vierde Wereld”, Namen, 23 januari 1993).
De studiegroep meent uit eigen ervaring - en wordt daarin gesteund door de hearing die met
welzijnswerkers en verantwoordelijken van het Bestuur der strafinrichtingen georganiseerd
werd (zie hiervoor) - te kunnen afleiden dat arme personen in de strafrechtsbedeling
gediscrimineerd worden. Met andere woorden : ze worden sneller gevat en hebben minder
kansen om minnelijk of via bemiddeling van instanties tot een vergelijk te komen. Ze
worden tevens gemakkelijker geïnterneerd op basis van hun marginaltieit, komen in het
strafrecht minder in aanmerking voor alternatieve straffen en ondergaan gemakkelijker
effectieve straffen omdat ze meestal niet aan de door de rechtbanken vereiste voorwaarden
voldoen : namelijk vast inkomen door werk, vergoeding van de burgerlijke partij voor de
uitspraak, enzovoort.
• Deze stelling dient empirisch bevestigd of ontkend te worden. In het
bevestigende geval, dienen onverwijld maatregelen genomen te worden om
aan de discriminatie een einde te stellen.
• Wie in het interneringssysteem terechtkomt, komt in de vergeethoek van het
Belgische strafrechtssysteem terecht. Er dient dringend gesleuteld te worden
aan de besluitvorming door de Commissies ter bescherming van de
maatschappij en aan het begeleidingskader. Alternatieve opvangmogelijkheden
dienen ontwikkeld te worden in samenwerking met de gemeenschapsvoorzieningen.
• In de diverse commissies die toezicht houden, adviseren of beslissen over de
modaliteiten van strafuitvoering (Probatiecommissies, Commissies ter
bescherming van de maatschappij, Bestuurscommissies van de gevangenissen)
zouden vertegenwoordigers van organisaties die met arme personen en
gezinnen werken moeten opgenomen worden.
Voorbereiding reclassering en alternatieven voor de gevangenis
RECHTSBEDELING 377
“De gevangenis is nog niet het ergste. De echte straf is de maatschappelijke straf. Die
begint pas als je vrijkomt. Je weet niets meer, je bent volledig afgestompt, je hebt niet
geleerd hoe je buiten moet overleven. Je leven is kapot. Je probeert je te herpakken,
maar als je dan eindelijk op de goede weg bent, zegt er altijd wel iemand: ‘Maar
meneer, u hebt in de gevangenis gezeten…’”
(Getuigenis op de Ontmoetingsdag “Justitie en de Vierde Wereld”, Namen, 23 januari 1993).
Een degelijke voorbereiding van de reclassering van gedetineerden veronderstelt het
opstellen van een reclasseringsplan, de middelen om dit plan uit te voeren en een regime dat
fundamenteel gericht is op resocialisatie. De overbevolking van de gevangenissen, de
verouderde infrastructuur, personeel dat onvoldoende opgeleid is en onvoldoende is in
aantal,...bemoeilijken de verwezenlijking van deze doelstelling. Er is nog werk voor de
boeg!
De inspanningen om de sociale hulpverlening aan gedetineerden te verbeteren moeten
volgehouden en verstevigd worden. De krijtlijnen voor een intense en efficiënte samen-