Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

Nogmaals wordt hiermee de probleemstelling in de bredere context geplaatst van de
kostprijs van de uitsluiting voor de gehele samenleving.
Toegang tot eigendom
“Ik durf in naam van mijn familie te zeggen dat armoede hele gezinnen treft omdat
onze instellingen het gebod van de Bijbel niet naleven, namelijk de renteloze lening
aan armen gedurende 50 jaar”
De relatie in de huisvesting mag dan vaak in termen van huur gedefinieerd worden, toch
blijft de toegang tot eigendom een essentieel alternatief voor de privé-huur. Zelfs indien de
meeste gezinnen die in armoede leven, het er zelfs niet over hebben.
Toegang tot eigendom blijkt in meerdere opzichten interessanter dan huur : ze verzekert een
stabiele en zekere huisvesting, maakt de ontwikkeling mogelijk van persoonlijke en
familiale toekomstprojecten zonder angst voor verhuizing of huisuitzettingen. Ze maakt het
mogelijk een thuis te stichten en er zich goed te voelen.
Hoewel de terugbetaling van een huisvestingslening, vooral toegestaan onder bevoorrechte
voorwaarden (Huisvestingsfonds, enz) niet noodzakelijk duurder is dan een huur, blijft het
toch een onbetaalbare oplossing voor de gezinnen die geen solvabiliteit in de tijd kunnen
verzekeren. De kansen op schuldenlast, inbeslagnemingen en gedwongen verkoop
naderhand zijn reëel. Bovendien, zo blijkt in de praktijk (bv. Vlaams Woningfonds voor
Grote Gezinnen) dat ondanks de zeer gunstige rentevoeten waartegen de gezinnen een
hypothecaire lening kunnen aangaan, men toch over een startkapitaal moet beschikken
(o.m. voor het betalen van de notariële akten en dergelijke).
En gelijktijdig het bestaansminimum trekken en eigenaar zijn, blijkt onmogelijk :
WONEN 254
“Een huis onderhouden met het bestaansminimum alleen, is onmogelijk. Indien het zo
voortgaat, is mijn huis over twee jaar een ruïne. Er is de grondbelasting, de
brandverzekering, enzovoorts. Alles moet gedekt worden. Indien ik mijn huis opknap,
kan ik niet eten. Zo kan het niet.”
Gezinnen die rechthebbende zijn op het bestaansminimum en eigenaar zijn, voelen zich
schuldig aan een “extern teken van rijkdom”, hoewel ze behoeftig zijn.
“Men stelt mij veel vragen omdat het mijn huis is. Je hebt geen recht op OCMW omdat
je eigenaar bent. Men kan niet leven met wat de anderen zeggen.”
Andere gezinnen hebben daarentegen helemaal geen belangstelling om eigenaar te worden,
omdat ze weten dat de schuldeisers zich zullen haasten om hun woning in beslag te
nemen....
De arme gezinnen die zich binnen Lutte, Solidarité, Travail verenigen willen dat men de
toegang tot eigendom voor iedereen mogelijk maakt en dat de banken bij deze overweging
betrokken worden. Het geheel van reglementen die de toegang tot eigendom bevorderen,
ontheft geen enkele koper van een woning van de plicht een beginkapitaal van enkele
honderdduizenden franken of een minimale solvabiliteit te hebben. Deze reglementen
hebben daarom amper betrekking op de armsten.