Algemeen Verslag over de Armoede - Steunpunt tot bestrijding van ...

9. Tot besluit : een noodzakelijke politieke wil
ONDERWIJS 359
• Doorheen deze bijdrage hebben de meningen van de kansarmen over hun
ervaring op school, en wat zij van de school verwachten, gekoppeld aan de
bedenkingen van individuën, verenigingen en onderzoekscentra’s die zich
bekommeren om het welslagen van iedereen, tot zeven grote appels geleid aan
de school en haar partners:
Kinderen die in armoede leven, kunnen de nodige basiskennis verwerven, een
beroep leren en deelnemen aan het maatschappelijke leven, als men :
1. De betrekkingen tussen gezin en school herdenkt in termen van
samenwerking, teneinde bij beide partijen tot een andere voorstelling van de
andere te komen.
2. Vroegtijdig en aanhoudend inspanningen levert, samen met de ouders en
de partner-instanties.
3. Maatregelen voor volledig gratis onderwijs neemt en regelmatig
schoolbezoek in de hand werkt.
4. Een partnership aangaat met andere instanties om oplossingen te vinden
voor moeilijkheden die de school niet alleen kan oplossen.
5. De leerlingen uit de normaalscholen, de leerkrachten en de directie
sensibiliseert voor de specifieke kenmerken en pedagogische eisen die
kinderen uit kansarme milieus stellen, en die aspecten in de opleiding aan bod
laat komen.
6. De school reorganiseert, vertrekkend van heldere doelstellingen en met
inzet van nieuwe middelen, tijd en personeel, met voorrang voor
gemotiveerde opvoedingsteams die werken in projecten om het verschijnsel
van de uitsluiting op school te bestrijden.
7. Onderwijsmethoden toepast die aandacht hebben voor de eigenheid van de
kansarme gezinnen, het kind openstellen voor de wereld, het leren weer zin
geven en de leerlingen bij het gebeuren betrekken.
De ervaring leert dat “maatregelen en initiatieven om mislukken op school te bestrijden,
maar zelden strikt worden geëvalueerd zodat het onmogelijk is om de werkelijke invloed
ervan te meten”, zo werd reeds in 1991 benadrukt in een OESO-rapport over het Belgische
onderwijssysteem. Voorts worden die maatregelen ook niet altijd op grote schaal kenbaar
gemaakt. Denk maar aan de leerkrachten die, soms zonder financiële steun, een specifieke
onderwijsmethode uitwerken en toepassen, maar de resultaten van hun werk niet kenbaar
kunnen maken.
Dat leidt tot een vorm van isolement bij de leerkrachten en de teams die in een kringetje
ronddraaien en uiteindelijk uitgeblust raken. Daar men niet weet wat anderen doen, niet
weet wat verandering op gang kan brengen, is men vaak met dezelfde experimenten bezig
en doet men over wat anderen al eens geprobeerd hebben.